Islam

Islam, Tsunami of Storm in een glas water? Hoe historisch joods/christelijke wegen hun weg hebben gevonden in het gevoel van de mensen. Het luiden van een kerkklok op zondag wordt als vertrouwd ervaren, het 'blèren' van de moskee die oproept tot gebed als storend. 

De ene heeft bij een moslim het beeld van een in soepjurk gehulde bebaarde barbaar compleet met bijbehorende Kalasjnikov. De ander heeft het beeld van een goede buurman. Ik neig ernaar te zeggen dat het eerste beeld is ontstaan op veel horen zeggen en een paar extreme beelden en de ander op een beperkte ervaring.

Mijn bezwaar is de generalisering van dit alles maar ook de ijkvorm van het individu met zijn zeer gelimiteerde ervaring. Daarnaast speelt de supergevoelige overheid een beetje struisvogel en durft zelden hardop te spreken van groepen van gelijk signatuur die zich misdragen. PvdA-er Rob Outkerk sprak ooit eens van kut Marokkanen. Nooit meer wat van die man gehoord. Maar had hij nu zo'n ongelijk? Uiteraard niet. Deze groep vooral jongeren heeft enorme aanpassingsproblemen en ziet onze samenleving vaak niet als iets waar ze deel van uitmaken. Hun normen en waarden schijnen van een ander niveau. En dat uit zich dan in afwijkend gedrag hetgeen door hun zelf opgeroepen stigmatisering nog eens wordt versterkt.

Toch ken ik genoeg Marokkaanse jongens om te weten dat je dit niet als algemene regel voor alle Marokkanen mag laten gelden. Dat gezegd hebbende zou ik niet graag mijn dochter ermee thuis zien komen. Ik zou op zijn minst even willen checken in hoeverre hij de regels van de islam wenst te volgen. En dat is wel zo'n beetje de crux van het verhaal. Het gaat er niet om of hij wel of geen moslim is, het gaat erom te weten hoe hij de islam wil uitleggen. Want is de Koran nu zo gevaarlijk? De vraag kun je ook over de Bijbel stellen. In beide gevallen kun je hetzelfde antwoord geven; het hangt er van af hoe je deze geschriften wilt interpreteren.

Zie deze boeken eens als messen. De één snijdt er brood mee, de ander mensen. Is het mes daarom een gevaarlijk wapen? Kan een wapen zijn maar dat is een stok die je in  het bos kunt oprapen ook. Dat wordt een oneindige discussie zeker als je praat over verbieden. Een middel verbieden en het doel in stand laten leidt nergens toe. Een gedachte verbieden is het zelfde als de wind verbieden te waaien. Maar het is wel interessant om te weten welke kant die gedachten opgaat. En bij moslims gaan die gedachten (te) vaak een andere kant dan binnen onze samenleving passend is.

Nu wordt daarover ook verschillend gedacht want ter linkerzijde wil men de tolerantie net zo ver oprekken als de andere zijde dit wil beperken. Het probleem van de boer en zijn tractor. Die wordt zo groot dat het niet meer binnen de maten van het wegdek past. Dan moeten ze de wegen maar vergroten zegt de boer. Je zou ook een wat mindere protserige trekker kunnen komen natuurlijk die wel op de wegen past. En die metafoor is ook in dit probleem toe te passen volgens mij. In onze joods/christelijke maatschappij zijn historische wegen bewandeld die tot het huidige stelsel en inzicht hebben geleid. Daar zit wel wat rek in maar zelfs elastiek heeft een grens.

Die grenzen zijn inmiddels wel bereikt en de overlast is op sommige plaatsen groter dan de verdraagzaamheid. En dan is het een bestuurlijk brevet van onvermogen als je dat niet wilt benoemen en erger nog, geen passende maatregelen wilt treffen. Groepsgewijs zo nodig. En die paar mensen die ongewild en onbedoeld in die groep voorkomen, zullen daar dus duidelijker afstand van moeten nemen om niet meegezogen te worden. Dus ja, schuldig tenzij het tegendeel wordt bewezen. Je had ook afstand kunnen houden om niet in die groep terecht te komen. Eigen verantwoording dus maar ik weet dat dit een moeilijk woord is in Nederland.

Het kan allemaal een storm in een glas water zijn maar als de overheid zo overdreven omzichtig blijft reageren als nu het geval, dan kan het goed een tsunami worden. Want het is niet zozeer degene die doet maar degene die laat doen.

Katholieke Koeien

Ook in de dierzorg ontkomen we er niet aan; de alternatieve geneeskunsten. Wat is kwakzalverij en wat is een echt alternatief? Ter illustratie mijn verhaal dat ik altijd graag aan gewillige toehoorders vertel.

Ooit kwam ik eens bij een boertje op het erf met een zieke koe. Op mijn vraag wat hij tot nu toe aan behandelmethodiek had toegepast antwoordde hij: "Nou, ik heb het eerst maar eens gespoten met dat spul met die gele dop, toen met die rode en toen dat ook niet hielp met die blauwe dop"

M.a.w. hij had drie verschillende soorten "penicilline" gebruikt zoals de antibiotica nog steeds hardnekkig wordt genoemd door de oude boeren. Kort gezegd, hij had het eigen weerstandsvermogen van het dier volledig lamgelegd. Dus stelde ik een behandeling voor met wat alternatieve middelen die bedoeld waren de weerstand weer op niveau te brengen. Waaronder een homeopathisch middel.

"Doar moet je in geleuven" riep het boertje uit. Ik repliceerde met "Hedde Gij katholieke koeien dan? " Een koe gelooft immers niet, die vreet wat je hem voorzet. Geloof komt daar niet aan te pas. Een middel werkt of werkt niet. Dat beest weet niet eens dat het een middel heeft gekregen. Het boertje werd stil en de boerin, fervent aanhanger van Dr. Vogel knikte goedkeurend. Dus zo gezegd, zo gedaan.

Na een paar dagen ben ik eens weer polshoogte gaan nemen. En ja hoor, daar stond de dame in haar volle glorie rustig te herkauwen. Het boertje was om, bidden was zinloos want zijn koeien waren immers niet katholiek. En toen wees hij mij een andere koe. "Die heft het te pakken, die hoest de longen d'r ut". Ik beluisterde haar longen en inderdaad, die klonken niet best. Dus wederom heb ik in samenspraak met de boerin weer een 'menu' samengesteld.

En wederom een paar dagen later nog eens kijken. Helaas, de koe was er niet veel beter aan toe. Dus maar eens met de boerin aan de babbel. Het bleek dat deze koe de 'vriendin' was van de knecht; Koosje. Koosje lag ziek op bed met de griep, moest veel hoesten...

De koe was weliswaar een aantal zaken in de bek gegoten maar veel verbetering was er niet. Nee, dat had ik ook al gezien maar ik had ook het gedrag van het dier gezien. Ze was nogal terughoudend, achterdochtig zelfs. Dus zei ik de boerin Koosje met zijn luie reet uit bed te halen en de behandeling te laten herhalen door Koosje.

Weer een paar dagen trof ik de boerin in de plaatselijke supermarkt. "'T is een mirakel" riep ze me al van ver toe. Ik was benieuwd, uiteraard. Welnu, de koe had de geest weer gekregen en was helemaal hersteld na de behandeling door Koosje. "Hoe dat nou meuglijk was". Misschien toch een beetje geloof?

Ik had het al eens eerder meegemaakt met een partij in beslag genomen honden. Twee dezelfde kennels met dezelfde honden en de ene kennel werkte niets terwijl de andere kennel met dezelfde behandeling wel aansloeg. Door toeval werden de dierverzorgers omgewisseld en draaiden de feiten zich om. Toen wist ik genoeg, het lag aan de dierverzorger.

Sommige behandelingen slaan niet aan als het dier geen vertrouwen heeft in zijn verzorger. Homeopathie, bloesemtherapie, kruidengeneeskunde, je hoeft er niet in te geloven. Dieren zijn simpel in dat opzicht, ze worden niet gehinderd door kennis. Wij wel. Wij hebben door de jaren heen geleerd de alternatieve methodes te wantrouwen. Het overgrote deel werkt niet of nauwelijks, is vaak peperduur en bevat niets wat je ook niet op andere wijze maar dan goedkoper kunt verkrijgen.

Er zijn een heel aantal natuurlijke middelen die onder de juiste omstandigheden hun werk prima doen. Maar het is geen quick-fix. En het werkt niet universeel. Veel van die natuurlijke middelen kan men ofwel als merknaam kopen, bijv. Mesitran (honingzalf) of je koopt domweg koudgeslingerde honing. Als je weet wat je doet, werkt de laatste even effectief. Het merkartikel echter is 10 x zo duur als het natuurlijk product. En dat maakt kennis van natuurlijke geneeswijzen voordelig, in meer dan één opzicht.

Bacteriedruk

Eén bacterie dood geen dieren, eentje te veel wel.

Dit is een artikel uit de oude doos, toen ik verdeeld over twee websites, veel schreef over dieren. Dierverzorging is immers mijn hoofdvak. Dit is een deel van mijn ervaringen, het is echter geen religie en ik ben geen goeroe.

De angst voor de bacterie zit er bij de mens diep in, gezien de vloed aan antiseptische middelen en campagnes die er voor moeten zorgen om 'hygiënisch' gedrag te bevorderen. Maar je vraagt je toch af of we niet een beetje doorschieten. Mens en dier hebben van nature een weerstand tegen de meest voorkomende bacteriën e.a. onheil. Pas als de bacteriedruk te hoog wordt, kan het zijn dat de eigen weerstand niet meer afdoende is. Dat kan bijvoorbeeld gebeuren bij overbevolking maar ook bij leefomstandigheden die plots gunstig worden voor een bepaalde bacterie of ongedierte. (weersomstandigheden bijv.)

In overbevolkte stedelijke gebieden is het dus eerder noodzakelijk om preventief te werken dan in de buitengebieden met meer ruimte voor mens en dier. Tenzij je natuurlijk weer 100.000 kippen op een paar vierkante meter gaat proppen. Dat doen wij dus niet dus wij gaan altijd uit van een natuurlijke bacteriedruk bij de dieren en verwachten dat onze dieren met hun eigen weerstandsvermogen dit de baas kunnen. Zo nodig helpen we (homeopathisch) een handje. Met als uitzondering kunstmatig opgefokte dieren als flessenlammeren en piepkuikens. Deze dieren zijn veelal niet in staat om op jonge leeftijd een eigen weerstand goed op peil te brengen.

Wat hier volgt is onze ervaring, geen religie.

Wij werken volgens het principe dat smerige varkens niet ziek worden. Om de dood eenvoudige reden dat deze genoeg weerstand hebben opgebouwd om aan alle gevaren weerstand te bieden. Een smerig varken wordt in de grootste baggergoot nog niet ziek, een zorgvuldig gekweekt varken uit de bio-industrie zou er nog geen uur in overleven.

Moet je nu dat varken maar in een smerig kot stoppen? Nee uiteraard niet! Een happy varken is een varken dat kan wroeten, spelen en zijn brede achterwerk kan keren. En niet in een overbevolkte betonnen kooi zit met kunstlicht. Een gezond varken krijgt muesli en geen zeugenbrok. Omdat het niet vet hoeft te worden maar gezond moet blijven. En als dierenarts gebruiken we de kennis van Dr. Vogel. Kruiden en soms een beetje homeopathie en als het moet aangevuld met een bloesemtherapie. En alleen omdat de buurman ook (ongezonde) biovarkens heeft, enten we tegen zaken als Aujesky. En omdat we bij de volgende MKZ niet meteen geruimd willen worden, ook tegen een paar andere onnodige dierkwalen.

De grootste vijand van het dier is de mens in zijn onwetendheid. Toch is dat niet ernstig want dieren weten het zelf vaak beter dan de mens. Als uw varkentje aan de wilgentenen begint te knagen, heeft hij pijn. Wilgenbast bevat acetylsalicylzuur, of te wel de grondstof van ouderwetse aspirine. Je hoeft het ze niet te voeren, je hoeft enkel maar te zorgen dat het er staat. En dat geldt voor alles. Dieren die kunnen kiezen, weten instinctief wat ze moeten pakken om gezond te blijven. Aardbeien bijvoorbeeld doen wonderen voor schapen met reumatische aandoeningen. Maar dat wil nu niet zeggen dat we ze in de moestuin ga weiden. Mijn ganzen lopen er echter 's winters wel en die zie ik regelmatig 'winkelen' in de kruidentuin.

Let op! Er zijn een aantal zaken als taxus, buxus, laurier e.a. soorten die dus wel giftig zijn en die je er dus absoluut niet bij moet hebben. Berenklauw bijvoorbeeld is dodelijk. (Effe Googelen en je weet het)

Goed, mijn voorbeeld varken mag u vertalen naar elk ander dier. Zorg voor licht, ruimte en gezonde voeding en u zult de dierenarts weinig zien. Wat rest is aandacht, veel aandacht. Een beetje liefde geeft bergen hoop. Dat zien we vooral terug bij moederloze lammeren. Komen troosteloos ter wereld op de koude smerige ondergrond van een potstal tussen honderden soortgenoten die het echt geen zak interesseert. Worden binnen een dag bij de warmte van de moeder weggehaald en moeten het dan maar zien te redden. Het verhaal van Remy is er niets bij. Dan doet een oude schapenvacht en een beetje liefde een hoop goed. Het brengt de levenslust terug want de wereld is zo slecht nog niet als het leek. Aangevuld met een beetje EBT van VSM en wat Bach RR druppels en zo'n hummel leeft weer helemaal op.

Er zijn veel van dat soort hulpmiddelen in de markt die verzwakte dieren weer energie geven, vooral homeopathisch. Tot en met verdund slangengif aan toe. Maar als je dit soort middelen te hard nodig hebt om je dieren er door te trekken, dan zit er iets wezenlijks fout in het dier. Vaak tussen de oren. En dat is enkel met aandacht te verhelpen. Al het andere zijn hulpmiddelen. Het zit echter in het woord besloten; MIDDEL. Een middel mag nooit een doel worden. Vooral als lammeren worden verstoten, moet je goed oppassen. Want dan zit er vaak iets fout in de constructie van het lam en de ooi weet dat. Vraag me niet hoe. En als je dan te ver gaat met je middeltjes, hou je een lam in leven dat als schaap nooit echt een kans heeft en hoogstens als sukkelaar door het leven zal gaan. Niet plaatsvervangend God ten velde proberen te spelen dus. Live and let Die.

Kruidvat, Etos en de dierenspeciaalzaken zitten overvol met allerlei middelen. De beste middelen echter koop je gewoon in de supermarkt of bij de reformwinkel. Koud geslingerde honing voor traumawonden. bosbessensap voor de racekak, of te wel diarree. En een paar hulsttakken om in de stal te hangen en de zere bekjes weg te houden vind je gewoon in het bos. Appels e.a. fruit is nog wel eens tegen het sluiten van de markt voor een appel en ei over te nemen. Vitamine bommetjes dus. En wist u dat een blik kattenvoer (vlees) 80% water bevat? Een blikje sardines bevat meer voedingswaarde.

Ik weet het, er is uitgebalanceerde voeding op de markt, daar zit alles in. Gebaseerd op de gemiddelde hond/kat/varken. Alleen die gemiddelde hond of kat bestaat niet. En het ene dier gebruikt nu eenmaal meer energie dat het andere. Het beste voor een dier willen is kennis opdoen, ook van voeding, ook van toevoegingen. Weten wat je dier nodig is en zorgen dat het er is. De truc daarbij is om basic te denken. Vitamine C vertalen naar Rozenbottel bijvoorbeeld. Selenium kun je vinden in zeewier of zonnebloempitten. En voor de rest; Google weet alles :-)

En zo hou ik mijn varkens gezond. Elke dag besteed ik een beetje tijd om naar mijn 2 mafkezen te kijken die in hun hok rond razen. Ondertussen zoekend naar teken van ziekte. Wat vrij makkelijk is want dan razen ze niet. En dat observeren doen we bij de schapen, de kippen, de ganzen enz. Zoeken naar tekenen is weten waar je op moet letten. Dat is een hoop weten (door lezen) en een hoop ervaring. Voor een paar kalkpoten bij de kippen heb ik de DA niet nodig om mij te vertellen dat ik ze in de slaolie moet dopen. Maar als de kop naar achteren gaan strekken dan gaat er wel meteen een belletje rinkelen.... op de balie van de assistent.

Een dierenarts is een vangnet voor elke dierhouder. Als een dier werkelijk ziek is, moet je er iets aan (laten) doen. Alle mooie huismiddeltjes ten spijt maar het meeste is toch krabbelen aan de oppervlakte. Zoals veel schapenhouders weten is een ziek schaap vaak een dood schaap. Tenzij de dierenarts op tijd is. Het nadeel van een dierenarts is vaak dat hij het dier vaak wel kan redden maar alleen door de weerstand van het dier naar de filistijnen te helpen. Met als gevolg dat je weer helemaal opnieuw kunt beginnen.

De wil te overleven

Een paar jaar geleden moest ik geopereerd worden om een melanoom van mijn rug te verwijderen. Dat moest onder narcose. Niet dat ik daar om zat te springen maar wat moet, dat moet. Dus ik werd keurig netjes naar dromenland gebracht en de chirurgen deden hun werk. Na de operatie werd ik naar de recovery room gebracht. Maarrrr, ik heb  slaapapneu en COPD dus heb ik als ik slaap een apparaat genaam B-PAP nodig. Dat neemt de ademhaling over als die van mij stopt. Alleen hadden ze dat niet aangesloten want ze kenden de werking er niet van. Het zal allemaal wel wat meevallen nietwaar?

Nou dat deed het dus niet. Ik werd onmiddellijk na de narcose wakker omdat ik meende te stikken. Wat je ook doet als je niet wakker wordt. Maar de overlevingsdrang van het lichaam is goddank groter en die haalt je uit de diepste slaap. Je lichaam krijgt een opdonder vergelijkbaar met een flinke elektrische schok. Het is hetzelfde als je jezelf probeert te verdrinken, dat lukt niet. Je brein zal altijd proberen lucht binnen te halen. Het is een overlevingsmechanisme.

Dat overlevingsmechanisme slaat automatisch aan als je de goede mindset hebt. Toen ik hoorde dat ik kanker had en waarschijnlijk de volgende dag niet zou halen, werd ik rebels. Het eerste wat ik dacht was “moet jij maar eens goed opletten!” Een paar dagen later brachten ze me naar een ander ziekenhuis waar ze me wel konden repareren. Ik ben gewoon veel te eigenwijs om dood te gaan. Geen arts met uitzondering van Sister Morphine kon dat begrijpen. Zij doorzag mijn rebels gedrag en redde daarmee mijn leven.

Welke reden je ook hebt, als die maar sterk genoeg is dan kom je een heel eind. Als je dan ook maar half een kans hebt, is dit de andere helft die je nodig hebt. En paar weken voordat ze bij mij kanker constateerden kreeg mijn zoon ook de diagnose kanker. Een betrekkelijk jonge vent van in de dertig met twee jonge kinderen. Die kinderen moeten zijn motivatie worden om in ieder geval schoon te zijn van kankercellen. Hij krijgt verschillende operaties want het is behoorlijk uitgezaaid. Die operatie is iets dat je moet ondergaan maar daarvoor en daarna heb je de goeie mindset nodig om te overleven.

Ik heb ik mijn leven een heleboel gevaarlijke zaken gedaan. Genoeg om een boek over te schrijven. Ik deed aan autoracing, heb in een oorlog gevochten, ben rij-instructeur geweest in Almere met al die afgekeurde Amsterdammers naast je en nog veel meer dingen die een mens bij zijn volle verstand niet doet. Ik leef nog maar dat kon alleen maar doordat mijn beschermengel overuren heeft gedraaid. Ik kan me nog herinneren dat ik na een ernstig auto ongeluk op het circuit in een ziekenhuis lag en volledig blind was.

Alle artsen waren van mening dat dit een blijvende zaak was, behalve eentje. Niet alleen heb ik me daaraan vastgeklampt, ook toen als was ik rebels genoeg om te denken: NO WAY! Die arts kreeg gelijk, ik kreeg langzaam mijn gezichtsvermogen weer terug. Ik heb daarna nog jaren met een donkere bril moeten lopen. Ook in de winter en dan heb je wat uit te leggen. Veel mensen reageren nogal sterk op zo iets. Sommige werden gewoon kwaad. In het begin legde ik het nog wel uit, daarna werd ik rebels en dacht (en zei het ook soms): fuck you!

Ik ben een rebel, ik ben eigenwijs (en niet zo zuinig ook) en ik ben recalcitrant Sommige mensen vinden dat hoogst irritant en dat zal het soms ook best zijn. Maar ik heb gelijk zolang er niemand met betere argumenten komt of een beter idee. Ik heb nooit als slechte eigenschap beschouwd en het heeft mijn leven vaker dan 1 keer gered. Om te doen wat ik heb gedaan in mijn leven, is het bijna noodzakelijk. Het heeft me geholpen te overleven.

Overleven moet je ook willen, ook tegen beter weten in. Ook als je vrouw de begrafenis voor jouw al aan het regelen is. Ook als jouw huisarts verbaasd opkijkt en zegt: “leef jij nog?” Als iedereen denkt: die zien we nooit meer terug. Wel, pas ik dood ben verklaard en drie jaar ben begraven kun je daar zeker van zijn. Tot die tijd kom ik altijd terug. Ondanks dat ik Magere Hein bijna persoonlijk ken. Hij wacht nog maar even. Ik wil overleven tegen elke prijs.



Doodgaan doen we later wel eens, als ik de tijd er voor heb.

Lammechien

Ooit haalde ik wel eens doodvallers van de veemarkten. Kalveren die op sterven na dood waren. Nuka’s dus. Soms zat er niet eens biest in. Voor een tientje per stuk kon je ze meenemen want zolang er nog lucht in het kalf zat, moesten ze er geld voor hebben. Maar ik had niet altijd plaats voor die beessies, en dan moest je op zoek naar ‘adresjes’. Een van die adresjes was Lammechien, een oude heks en een schat van een mens die alles wist van kruidengeneeskunde.

Lammechien woonde in haar sprookjesbos in het noorden van Nederland en was mijn dichtstbijzijnde adresje vanaf de markt. Ze was de enigste kans die de kalveren hadden want een langere rit zouden ze niet overleven. Lammechien leefde als een kluizenaar met haar trage schele hond, wat kippen en wat kleinvee. Veel bezoek kreeg ze nooit want als ze iemand niet mocht, dan was dat diegene heel snel duidelijk. Lammechien had een gebruiksaanwijzing. Wellicht dat we het daarom zo goed met elkaar konden vinden. We lazen elkaars gebruiksaanwijzing.

Dus toen ik met mijn gammele eendenhok het erf op kwam waggelen, kwam die schele hond mij begroeten met luid geblaf. Ik stelde hem gerust en al snel had die hond door wie ik was. Ik lulde nog wat met die hond toen er vanuit de donkere krochten van de oude vervallen boerderij de stem van Lammechien klonk. “Hou op die hond voor te liegen en kom d’r in”. Toen mijn ogen gewend waren zag ik haar aan het aanrecht staan, koffie zetten.

Ze was oud geworden en plotseling besefte ik dat dit wel één van de laatste keren kon zijn dat ik haar zag. Ik omhelsde haar en ze keek mij vragend aan “Wat kom jij doen?”  vroeg ze achterdochtig. Ik vertelde haar van de kalveren in mijn laadruimte en samen liepen we naar mijn oude Franse eend. De kalfjes lagen amechtig te hijgen en leken aan het einde van hun krachten. De Roosvicé die ik er in had gegoten was kennelijk uitgewerkt. Lammechien schudde haar hoofd. “Die zijn op sterven na dood”

Ik zei haar dat als ze toch al zo goed als dood waren, het geen kwaad kon van alles te proberen. Ik bedoel maar, opgegeven waren ze toch al. “Waarom sleep je die besten toch elke keer af” vroeg ze. De ogen, het waren de smekende ogen van een vertwijfeld dier dat je aankeek. Je keek ze recht in hun ziel. Ze knikte en liep weer naar binnen. Ik volgde haar. Het water voor de koffie was klaar maar in plaats van de koffie op te gieten maakte ze een kruidenmengsel aan. Dat ging in de speenfles en daarmee liepen we weer terug. De kalveren werden uitgeladen en op stro gelegd. Daarna ging de fles erin. Tot mijn verbazing zogen die beesten, iets wat mij zelden lukte zonder dwang.

Daarna was het koffietijd en kwamen de verhalen los. Ze vertelde over vroeger, toen alles anders was. Maar vertelde ook veel dingen over de oude methodes, toen er geen geld was voor de dierenarts. Ik leerde van haar in 5 minuten meer dan een college van 5 uur. Uiteindelijk gingen we terug naar de kalveren, gewapend met 2 flessen biest. Tot mijn stomme verbazing stonden de kalveren op hun pootjes en begonnen te blèren zodra ze ons zagen. We zetten ze de fles in de bek en warempel slaagden we erin beide flessen leeg te laten trekken. Weer had de oude heks een mirakel tot stand gebracht.

“Breng ze voor me in de weide” smeekte ik haar en verkoop ze dan maar. Ze knikte. “Nu je hier toch bent, mag je mij even helpen.” Wederom werd er water aan de kook gebracht en samen met wat kruiden in een emmer gegoten. Ze gaf mij de emmer en droeg een tas met van alles wat. We wandelden het bos in. Bij een omgevallen boomstam aangekomen beval ze me te gaan zitten en niet te veel te bewegen. Zij liep met de emmer en haar tas naar een open plek in het bos. Ze stond daar als een standbeeld en de wind blies zachtjes door haar lange haren. 

Tot uit het bos een lummel van een reebok verscheen die hinkend op haar afkwam. Ze begroeten elkaar en het beest begon uit de emmer te drinken. Zij liep om het beest heen en maakte haar tas los. Ik kon de inslagen van een hagelgeweer zien. Welke idioot schiet er nu met hagel op zo’n groot dier?  Het moet echter wel een flink kaliber zijn geweest want het dier had behoorlijk schade. Lammechien behandelde ze allemaal en het dier liet het allemaal rustig toe. Toen ging alles weer in de tas en ze bleef nog even voor het dier staan. Ze praatte tegen het dier maar ik kon niet verstaan wat ze zei.

Daarna keerden beide zich om en verdween het dier in het bos. Zwijgend drukte ze me de emmer weer in de hand en liepen we terug naar de boerderij. Daar aangekomen werd er nog wat nagepraat en toen kreeg ik een hele serie met kruiden incl. handleidingen mee. “Het wordt tijd dat je het zelf eens leert jongen." We namen afscheid en ik zag haar figuurtje in de spiegel steeds kleiner worden. Nooit heb ik haar terug gezien. Ze overleed een paar maanden nadat ik haar had bezocht. Maar in het bos fluisteren de bomen nog steeds haar naam.

homo!

Homo! Een scheldwoord onder de stoere jongens. En er was een tijd dat we er een doos vol van hadden lopen. Thee werd homokoffie tot ik het begon te drinken. Dan kon je dat dus niet meer zeggen want de baas dronk het ook. En soms kwamen de verhalen los over homo die men kende. Het waren niet altijd vleiende beschrijvingen.

Wat ze niet wisten is dat er een biseksueel en een homo onder hun zat. De biseksueel heb ik toen voorman gemaakt want die gebruikte zijn hoofd het best. De homo is niet lang gebleven, hij kon slecht tegen het sfeertje. Ik zag hem niet graag gaan maar ik begreep het wel. Het waren fanatieke macho’s en daar moet je tegen kunnen. Ik kon er ook slecht tegen en omdat ze erg slecht presteerden, heb ik de hele sodemieterse boel er uit gemieterd.

Nog steeds echter kom ik van die twee-gezichten types tegen. Grote bek over homo’s tot je ze er op aanspreekt of totdat ze merken dat je er geen moeite mee hebt. En dat is typerend voor de maatschappij. Wat men met de mond beleid reflecteert zelden hun ware gevoelens. En die gevoelens komen nog steeds tot uitdrukking in het homo bashen of potje pesten. Ik ken stellen die moeite hebben met hun geaardheid te tonen in het openbaar.

En ook al is de baas van dit land homo en loopt zijn personeel hand in hand naar de vergadering als protest tegen dat geweld, het verandert geen zier. De homohaat en intolerantie zit diep. Een beetje vergelijkbaar met de haat tegen de Duitsers door de ouder generaties. Dat ging ver, vaak te ver. Zo ook nu.

De vraag is of het met de generaties uitsterft zoals de weerzin tegen de Duitsers dat ook deed. Ik ben bang van niet. Ik zie jochies van een paar turven groot al dezelfde taal bezigen als hun vaders. Nu haat ik politieke correctheid en ben ik aan de ene kant wel blij dat ze van hart geen moordkuil maken, want dan weet je tenminste war je aan toe bent met die gasten. Maar het is zo stuitend!

Nog erger vind ik de houding van de Gutmensch in deze. Die doen of het normaalste zaak van de wereld is. Dat zou het ook moeten zijn maar dat is het niet. En dus dwing je een ‘beschaafde’  houding af en duikt het probleem onder. Men zegt het niet meer hardop maar men denkt het nog wel. En aan die denkwijze verander je dus niets omdat je het niet weet.

Veel homo’s kiezen ervoor om niets te laten merken om zo conflicten uit de weg te gaan. De leraar op school, het meisje die in het café de drankjes serveert, de jongen in het garagebedrijf. Ik heb er wel begrip voor maar het is niet de weg. Je hoeft er niet mee te adverteren maar je hoeft het ook niet te verzwijgen. Als ouders hun kinderen van school halen daarom, soit, so be it. Dat soort mensen wil je sowieso niet.

Maar ik heb makkelijk praten want ik ben geen homo. Ik treedt niet eens op als er onder personeel homohaat is. Dat had ik wel moeten doen. Je hoort ze gewoon de deur te wijzen, iets wat bij discriminatie wel gebeurd. Wat is het verschil, vraag ik me dan af. Misschien omdat we met zijn allen het fenomeen homo nog niet omarmt hebben?

Kanker, tot nu toe.

Als je kanker hebt, kom je in een ziekenhuis. Verwacht geen wonderen en er is maar één Sister Morphine. Waar je meestal als eerste mee te maken krijgt is de oncoloog. Die paar die ik ken zijn keihard en gevoelloos. Ze schrijven je makkelijk af als ze ook maar denken dat ze aan een dood paard trekken.

Ik werd doodziek binnengebracht in het ziekenhuis. Na wat basis onderzoek vond de oncoloog het de moeite niet waad verder onderzoek te doen. Ik was afgeschreven, een dood paard. Mijn vrouw werd verteld dat ze de begrafenis maar vast moest regelen. Maar er was een zaalarts die ik later Sister Morphine heb genoemd. Zij gaf me nog niet op en deed die onderzoeken wel. Het redde mijn leven.

Er was een therapie die mijn leven kon redden vermits de kanker was gebaseerd op een bepaald eiwit en dat was het. Waar de oncoloog de nieuwe methode van zoeken had toegepast, nam Sister Morphine de oude beproefde methode. De eerste test bracht geen uitsluitsel, de tweede test van Sister Morphine wel. Dus werd er een videoconferentie belegd met een specialistisch ziekenhuis in Breda. De uitkomst: Zet hem maar in de ambulance en breng hem maar hier. Volgens mij moet er iemand als Brugman hebben geluld om mij daar te krijgen en ik heb wel een aardig idee wie.

De oncologen in het ziekenhuis van Breda gaven me een nieuw medicijn dat verbazingwekkend snel aansloeg. Enkel mijn nieren konden het niet zo goed aan. Die moesten ineens overuren maken en daar hadden ze duidelijk geen zin in. Maar dat vertellen ze pas nadat ze een infuus hebben aangehangen. En die info kreeg ik niet van de oncoloog maar van de verpleegster.

En zo ging het altijd. Ze keken je aan, ze stelden een paar domme vragen en weg waren ze weer. Van die drie minuten gesprekjes. Vertellen deden ze niks, ze deden gewoon. En ik was nog te versuft om de goede vragen te stellen. Het drong allemaal nog maar langzaam door. Bovendien speelde mijn vrijheidsdrang behoorlijk op en dat zat me danig in de weg.

Het iets dat ze niet begrijpen. Ik ben een natuurmens, ik maak er deel van uit. En als je een stukje natuur weghaalt en zet het in een bloempot, dan kwijnt het weg. Dat gold voor mij het zelfde. Nog een paar dagen langer in het ziekenhuis en ik was dood gegaan. Niet van de kanker maar van heimwee.

Dat ziekenhuis was uitermate professioneel, evenals de artsen. Maar de enigste die daar nog menselijk bleven was de verpleging. Bij de artsen was elke maat van menselijkheid er uit gesloopt. Ze reageerde enkel op de uitslagen van de bloedtesten die ze elke morgen lieten uitvoeren. Cijfers die regeren. Ik miste mijn Sister Morphine.

Aan het einde van de hele rollercoaster mocht ik eruit. Een avontuur waarbij je eerste bent opgegeven en dan pillen krijgt die weliswaar werken maar niemand weet hoelang. Op weg naar een leven tussen hoop en vrees. En nog steeds weet je niets. Maar mijn vrouw had ondertussen niet stilgezeten, die had een stoomcursus amateur oncologie gehad. Niet alleen van Dr. Google maar zij wist wel de goede vragen aan de goede mensen te stellen.

Maar we hadden meer vragen dan antwoorden. Stel ze aan de behandelende artsen en je krijgt als antwoord: “Da’k het nie weet”. Maar ze weten meer dat ze je willen vertellen, maar blijven vaag. Man, ik vraag niet om garanties enkel een toekomstbeeld wat ik kan verwachten en een ‘what if’ scenario kan maken. Dat we niet weer in paniek een begrafenis gaan regelen. Je krijgt het niet. Het leven tussen hoop en vrees blijft.

Toch is het een dubbel gevoel. Doodgaan is niet erg, daar merk je niet veel van. Maar weten dat je doodgaat is een rotstreek van het leven. Als ze mij zouden zeggen dat ik nog precies een jaar had, zou ik de stekker er meteen uittrekken. Ik ga niet een jaar wachten om dood te moeten gaan. Nu weet ik niet hoelang het duurt en met een beetje mazzel ruimte het de hele kankerzooi in mijn lichaam op. Dus ja, elk nadeel heb zun voordeel.

Een ander strijdpunt dat ik had was mijn behoefte aan roken. Het eerste wat ik deed toen ik uit het ziekenhuis kwam was een sigaret opsteken. De reactie op 10 dagen opgesloten zitten. Nog niet eens de stress. En dat nadat ik een jaar niet gerookt had. De arts werd kwaad toen ik het hem zo vertelde. Dat mocht ik het ziekenhuis niet op de schuld geven, dat was mijn schuld.

Gelul. Roken is geen smerige gewoonte zoals velen het graag willen zien maar een 100% verslaving. Je stopt wel met roken maar de verslaving blijft. Je gaat weer roken n.a.v. de omstandigheden, niet als je gewoon in ruste en goede doen bent. Dat is iets dat ze niet willen snappen.

In het ziekenhuis had ik moeite met eten en drinken. Alles wat je daar deed, aanpakte of naar binnen werkte was doordrongen van die ziekenhuislucht. Elke dag zaten te zeveren over je stoelgang, je eten enz. Dat ging zelfs zover dat ze al klaar stonden met een maagsonde. Maar toen kwamen ze mijn vrouw tegen…. Dus dat feest is nooit doorgaan. Toen ik eenmaal weer thuis was, heeft mijn lichaam zich in twee dagen gereset. Alles functioneerde weer normaal Alles waar ik in dat ziekenhuis zoveel moeite mee had. Enkel het kwaad met roken was reeds geschiedt.

Maar het is niet nieuw voor me. Ik ben al eerder een paar keer gestopt omdat je weer met roken was begonnen. De laatste keer tijdens de ruiming van dat wiethok en de nasleep ervan. Dat was heftig en kwam wel meteen keihard binnen. En dan grijp je weer naar de shagbuidel. En ook daar ben ik weer vanaf gekomen. NADAT dat hele gedoe was afgelopen en de rechtszaak voorbij was. Want dat is het hele punt, zolang je onzekerheid leeft en men je maar genoeg stress bezorgt, grijp je naar de tabak. Eens voorbij is het niet zo verdomde moeilijk om er af te komen. De truc daarbij heet tabex. Zoek zelf maar op in Google. Het helpt je gegarandeerd van het roken af.

Maar net als toen met die hele wietkwestie, zodra je het woord kanker laat vallen klapt iedereen dicht. Omdat ik wilde weten in hoeverre tabex conflicteerde met mijn medicijnenlijst, stelde ik die vraag aan de distributeur van tabex. Inmiddels weet ik dat het een neefje is van champix een middel dat de artsen meestal voorschrijven. Volgens de behandelend arts kon het geen kwaad dus ik slik weer vrolijk tabex.


Als je kanker hebt wordt je afgeschreven door de meeste mensen. Die gaat toch dood, daar steek je geen energie meer in. Anderen hebben geen zin in de ellende ervan te horen en keren zich af. Maar in tijden van tegenspoed leer je je vrienden kennen. En daar had ik er meer van dan ik had gedacht.

Update: Mijn longarts was zo vriendelijke een thorax voor met regelen. Daar viel niets meer op te bespeuren. De kuur heeft dus duidelijk zijn werk gedaan!

Fotopagina: Roemenië

Roemenië 2004

Voor een korte tijd hebben we in Roemenië gewoond in het armoedigste deel van Cluj. Daar voelden we ons beter thuis als in de 'europese wijk' tussen de expats. We hebben daar een heleboel vreemde vogels ontmoet, kleurrijke mensen niet per sé aardige mensen. 

Een korte impressie

We noemde hem Mr Ferrari, hij kon een Dacia in twee uurtje in elkaar zetten

Een Roemeense begrafenis, rechts de 'lijkwagen"

Leuk kind hé? Kon ik zo meekrijgen. Normaal kosten ze ca 10 euro. 

Roemeense streetracer

Een paar honderd geiten

ezels living free

boerderijkatten

Goed kijken! Een hen met eendenkuikens

Volledig geïsoleerd in de bergen, hij wis niet een dat Ceausecu dood was

Hij was over de tachtig, die knol over de 20. Ze hadden enkel elkaar.

De ene dag vlogen ze elkaar in de haren, de volgende dag in de armen

armoede

Nederlandse oplichter

markt in Cluj

Barst maar!

Over de hardheid die in onze samenleving is gekropen. Wat ik hier vertel zijn praktijkvoorbeeld en die zijn heftig en schokkend. Het was het in ieder geval voor mij.  Dus lezen op eigen risico!

Je loopt langs een rijksweg en je ziet een man omvallen en in de berm belanden. Ik sta er even naar te kijken om te zien of hij weer opstaat. Niet dus. Ik zie mensen langs hem heen fietsen en dan ben ik verbijsterd. Ze kijken niet op of om en niemand die stopt. Dus loop je zelf maar de man toe om te kijken hoe het met hem gaat. Gewoon flauw gevallen door zwakte. Niet genoeg gegeten of gedronken. Zal best want hij zag er niet bepaald uit als iemand die veel te besteden heeft.

Een man wordt gearresteerd in zijn woning. Hij wordt meegenomen naar het politiebureau en opgesloten. Na enkele uren wordt hij weer vrij gelaten want ze hadden de verkeerde persoon. De man vraagt of ze hem weer terug willen brengen. “We zijn geen taxibedrijf meneer” en hij kon gaan. De straat op, z0 kilometer van huis, zonder geld, zonder telefoon, zonder wat dan ook. Hij leent even een telefoon en belt zijn zoon die bijna 100 km verderop woont. Die komt van zijn werk om zijn vader te halen.

Een vrouw komt in het ziekenhuis voor een behandeling van een ernstige brandwond. Ze heeft in der haast echter haar ziekenfondspasje en identificatie vergeten. “Dan kunnen we u niet helpen mevrouw” Dus kan ze met haar verbrande hand weer een half terug, pasjes halen en weer een half uur heen. Vervolgens laat men haar een half uur wachten voordat men tijd heeft naar de wond te kijken. Al die  tijd verrekt het mens van de pijn. Je gaat toch verdomme niet eerst je pasje zoeken en dan pas je handen verbranden?

Een zwerver heeft voor de nacht geen plekje in de slaaphuizen kunnen vinden. Hij vindt een warm plekje bij warmte uitlaat van een woning. De bewoner merkt hem op en belt de politie die hem sommeert op te zouten. Het is inmiddels koud geworden en het vriest. De zwerver is moe en zoekt een plek op een bankje in het park. Daar vinden ze hem de volgende morgen, dood gevroren. Het is een zwerver, who gives a fuck?

Ik zit bij de oncoloog en zijn telefoon gaat. Een collega die iets wil overleggen. Ik volg het maar half totdat ze het over immunotherapie hebben. “Tja, als die geen conditie heeft dan beginnen we er niet aan”. Een goede conditie is een voorwaarde. Hier werd dus even iemand in een paar seconden ter dood veroordeeld want daar komt het op neer. Je zou hem verdomme ook naar een bewegings therapeut kunnen sturen of zo iets.

Het zijn slechts enkele voorbeelden van de onverschilligheid en hardheid van deze maatschappij.  De menselijke maat is er volledig uitgesloopt. Er is totaal geen speelruimte meer voor een out of the box oplossing. Want de computer says no, de paarse krokodillen en een berg regels. En mensen die het allemaal geen barst kan schelen. Niet betrokken zijn wordt gezien als professioneel. Humaan gezien zijn professionals dus criminelen. Niemand die nog bereid is die extra stap te zetten. We laten elkaar gewoon barsten als je niet in het juiste hokje of vakje past.

Armoede

Armoede is geen kwestie van geld maar van keuzes en kansen. Armoede maakt creatief en rebels. En wie in zijn comfortzone blijft, blijft arm

Volgens de overheid zijn wij arm. Zolang ze dat denken gaat het nog goed met ons. Dus worden we meegeteld met de groep die onder de armoedegrens zit, zo’n 1 miljoen mensen. Dat is dan gebaseerd op die data die Big Brother heeft kunnen verzamelen. De werkelijke groep mensen die op of rondom de armoedegrens zit kon wel eens 4 miljoen bedragen. Want van 1400 euro kom je met een gezin van 2 kinderen niet rond (armoedegrens). Pas bij 2.000 euro kun je enigszins normaal leven.

Ik sprak ooit eens een medewerker van de Joviale Dienst, de club die de uitkeringen moest verstrekken. Die vertelde mij dat de mensen die nooit om extra geld kwamen vragen voor wasmachine of andere dringend noodzakelijk goederen, een (illegale) bijverdienste moesten hebben want van de uitkering kon geen mens rondkomen. Dat tekent de armoede. Op het moment dat je de oude wasmachine op marktplaats zet, pleeg je al uitkeringsfraude.

De mensen in de uitkering zitten vaak muurvast. Vrijwilligerswerk mag wel maar een onbelaste kleine bijverdienste om het tekort op te vangen verschilt per gemeente en dat extra inkomen is zelden toereikend. Bovendien, als je een tijd op het minimum hebt geleefd, komt Murphy langs. Dan gaat niet alleen de wasmachine kapot maar de rest ook. Dus ga je naar de kringloop en koopt een goed energieslurpend tweedehandsje. De boete daarvoor wordt via de energierekening wel verdisconteerd.

Dan het autorijden. Dat is betaalbaar zolang je geen Rolls Royce rijdt een een redelijk bonus hebt op je verzekering. De maandlast voor ons Corsatje is nog geen vier tientjes per maand aan belasting en verzekering. Onderhoud idem dito, de rest is brandstof. De auto stamt enkel uit de vorige eeuw en ja, het verbrand fossiel brandstoffen. Duurzaamheid echter, is iets voor de Tesla elite. Zonder auto ben je hulpeloos. Maar een elektrieke kar zul je nooit kunnen betalen. Incl. laadpaal en stroomrekening.

Andere ‘luxe’ artikelen zijn de smartphone en de laptop. Je kinderen zonder dat naar school sturen is vragen om pestgedrag en complexen. Zolang de smartphone maar een beperkte bundel heeft, gaat het vaak wel goed. En die laptop is van de vrachtauto gevallen anders is die niet te betalen. En als windhoos niet meer wil, is er altijd nog Linux, Mint of Cinnamon. Afhankelijk van welke windhoos versie je komt. Linux is gratis en als je geen al te gekke dingen wilt doen, merk je het verschil nauwelijks.

Armoede is een kwestie van kiezen. Niet tussen Calvë pindakaas of eigen merk maar tussen wel of geen pindakaas. Het grote voordeel van pindakaas is dat je geen boter nodig hebt. En dit zijn maar een paar keuzes. Voeding is namelijk waar de ruimte zit. Je shopt in de onderste schappen wan als je arm bent, moet je bukken in de super. Daar staat het goedkope spul. Gezond eten is een lachertje, wat de foodies ook zeggen. Als je al geen pindakaas kunt veroorloven is een zak appels helemaal onbetaalbaar. En soms zijn zelfs de onderste schappen te duur. Dan gaan de kinderen naar school met een rammelende maag en niets in het broodtrommeltje.

Armoede echter wordt niet veroorzaakt door een gebrek aan geld. Dat is het gevolg van armoede. De oorzaak is het ontbreken van kansen. Als de 55 gepasseerd bent en je wordt ontslagen, zie dan maar eens werk te vinden. Heb je een chronische ziekte, idem dito. En zolang iedereen uitsluitend werk als universele oplossing voor alle problemen ziet, zal er ook niet veel veranderen. Maar zelfstandig worden is een te hoge brug om te passeren. De aanloopkosten aan inschrijvingen e.d. zijn om te beginnen al veel te hoog. Een kleinondernemer maakt dezelfde kosten als meneer Philips. De regels vormen torenhoge barrières. De enigste oplossing is om zolang onder bonnetjes te werken totdat je weet wat je doet en genoeg inkomen heb opgebouwd. 

En da het begrip hobby. Als het hobby is mag en kan alles. Wij hadden in tijd van armoede onze Duitse herders. En met onze kennis maakten we daar werkhonden van. Die verkochten we naar het buitenland want daar werden prijzen betaald met meerdere nullen voor de komma. Het enigste nadeel was dat je soms maanden in huis had en een basistraining moest geven. Feitelijk zaten we te beunen want het was immers ons vak. Maar naar buiten toe was het 'hobby'. De puppiebakken werden gemaakt door onze buurman, een werkloze timmerman. Die maakte als 'hobby' meubels.

En dat brengt mij het finale punt. Als je aan de armoede wilt ontsnappen moet je vaak kleine afkortingen nemen en niet de hoofdprijs willen betalen. .Het is niet dat je een halsmisdaad hoeft te plegen maar als je alles volgens de letter van de wet doet, blijf je in die armoede Een andere mogelijkheid is lid worden van het lompenproletariaat waar ik mezelf ook toe reken. Maar voor iemand in een uitkering is dat een hele grote stap. Maar als je wilt ontsnappen aan de armoede zul je buiten je comfortzone moeten treden. En mijn ervaring is dat de overheid je daarmee niet echt helpt, eerder het tegendeel.

lammeren

Lammeren opfok, ooit opgestart als proefproject om te kijken of we de hoge uitvalspercentage omlaag konden krijgen.
 
Schapen worden zelden oud. De meeste schapen worden voor hun vlees gehouden, slechts een handvol als hobby. Ramlammeren zijn helemaal de klos, die worden gemest en met de ramadan ben je ze zo weer kwijt. Met de geiten is het vaak nog erger gesteld. Er is nauwelijks afzet voor en vaak verdwijnen ze op jonge leeftijd al richting buitenland waar meer geitenvlees gegeten wordt. Daglicht hebben die beestjes vaak nooit gezien.

Oude schapen zie je weinig. Ik zie vaak van die shoarmarollen in weides staan waarbij in de herfst ze met hun poten in het water staan. Alsof het amfibieën zijn! En ook in de winter staan ze in weer en wind, sneeuw en hagel. Maar hun poten zijn nauwelijks doorbloed dus ze kunnen wel wat hebben. Voor ze echter problemen krijgen, hangen ze al aan de haak van de slager. Wij hadden melkschapen, die werden wel oud. Soms wel tien jaar en ouder. In ons opfokbedrijf gebruikten we oude schapen vaak als pleegmoeders voor de lammeren.

pleegmoeders

Het gros van die schapen had probleem aan de gewrichten. Uit de melkput getrokken omdat de melkgift sterk daalde en ze strompelend door de stal kropen. Wij knapten ze weer op en daarna liepen ze tot hun natuurlijke dood hun tijd uit bij ons. Ze gingen allemaal naar de Rendac i.p.v. de slachterij. Wij stonden dan ook bekend als het schapen walhalla. Een parallelle schapenwereld volgens het moederbedrijf.

Tussen de 20 en 30 lammeren kwamen er elke week binnen, 80% melkschapen, allemaal eendagslammeren.. En die werden allemaal met de hand grootgebracht, met speenflessen en tutemmers. Met een uitvalpercentage van slechts een paar procent. Als weidelam verlieten ze het bedrijf weer. Het probleem waren de rammen, daar was geen emplooi voor. Zo af en toe kon je er wel eens eentje kwijt als grasmachine en bewaker op bedrijfsterreinen maar dat was het ook wel.

We zijn gestopt omdat het gewoon ondoenlijk was. Mijn vrouw draaide dagen van soms 14-16 uur en ik draaide de nachtdiensten. Het bracht te weinig op om van te leven en we hadden te veel moeite met de rammen. Je bracht ze groot en dat deed je met veel liefde maar waarvoor bracht je ze groot? Daarvoor moet je boer zijn en dat waren we niet, wij zijn dierverzorgers. Wij denken anders. Wij werken voor het leven, niet de dood. En het overgrote deel van de rammen had geen enkele kans.

Wat we niet deden was lammeren tegen elke prijs grootbrengen. Het lam op de foto (rechts) hebben we Joris genoemd. Joris was door de moeder verstoten. Elke keer zakte Joris weg en elke keer kreeg hij extra aandacht en zorg om hem er weer bovenop te helpen. Met onze kennis konden we het leven van elk schaap eindeloos verlengen, tenzij versleten. Maar na maanden gehannes met dat beestje besloten we het diertje te laten gaan. Het had zonder ons geen enkele kans te bestaan en te overleven. De les was simpel; als de ooi het verstoot, geloof haar dan maar want dan heeft het 9 van de 10 keer een defect dat niet met het leven verenigbaar is.

en zo kwamen ze binnen

Aan de andere kant waren er ook de leuke dingen. Je had je DoDo’s, de oude aanhankelijk dozen en je kon niet in de weides komen of je had een hele stoet lammeren die als puppies achter je aan liepen. En omdat we alle merken en soorten hadden, leerde je veel over rassen en hun kenmerken. En met name van de oude schapen leerde je veel over schapengedrag. Plus we experimenteerde een hoop met alternatieve middelen. Zo vonden we oplossingen voor rotkreupel, ectyma, kreupelheid en nog veel meer. Onze kennis steeg tot een niveau dat zelfs de dierenartsen ons begonnen te consulteren als ze iets tegen kwamen dat ze nog nooit gezien hadden.

Want als je wil leren vloeken, moet je schapen houden, als je denkt dat je nog iets vergeten bent, moet je melkschapen houden. Die hebben meer kwalen dan een hond vlooien. Bij sommige ziektes gold dat als je DACHT dat ze het hadden, spoot je er onmiddellijk een geneesmiddel in. Want als je WIST dat ze het hadden, was je te laat. En soms kwam je ziektes tegen als CDAD waarbij jonge kerngezonde lammeren in een oogwenk omvielen. Vaak als gevolg van onjuist antibiotica gebruik. Maar wat hebben we lang moeten zoeken naar de oorzaak! Een half jaar samen met specialisten en dierenartsen, veel labtesten en pathologie was er voor nodig.

Een hoop kennis die allemaal verloren ging toen we er mee stopten. Boeren hadden niet zo veel interesse in de intensieve zorg die wij gaven. Schapen worden makkelijk afgeschreven, het is nog net geen wegwerpartikel. Er werd te weinig op verdiend om er intensieve zorg op los te laten. Alleen bij melkschapen wilde men nog wel eens iets meer doen. Een goed melkschaap koste indertijd een paar honderd euro en bracht gedurende haar leven enkele duizenden euro’s op aan melkgift. Maar net als in de rest van de dierenwereld is de kinnesinne groot en de boeren als echte autisten, volharden vaak in hun vastgeroeste werkmethodes.

Zo kende ik een boer die als hij stagiaires had, altijd etiketten af plakte van de middelen die hij gebruikte. Dat waren zijn ‘bedrijfsgeheimen’….
Hoe die stagiaires ooit meer geleerd hebben dan stront ruimen is me nooit duidelijk geworden. En zo liepen we vaker tegen de muren omhoog. Niet enkel de boeren maar ook projecten om oude schapen bij braakliggende percelen en bedrijfsterrein geplaatst te krijgen, liepen stuk op vergunningen en onwil van mensen die vaak niets van schapen afwisten maar wel een oordeel hadden.

Het was een mooie tijd ondanks het vele werk. Ik zou het nu echter niet meer kunnen opbrengen. De energie die het vreet heb ik niet meer, niet alleen door mijn eigen kwalen. Maar het is wat Ghandi zei: “Het is niet belangrijk WAT u doet maar DAT u het doet” Want het is een ervaring die je altijd meeneemt en je vormt tot wat je nu bent.

fotopagina: DoDo

Soms heb je van die lammeren die mensgericht zijn. Dodo's noemde wij ze.Later worden het prima voorlopers. Je hoefde enkel de Dodo te roepen, die kwam altijd. En als er één schaap over de dam is.....

De Godwin

De Godwin zegt feitelijk dat hoe langer een discussie duurt hoe groter de kans is dat iemand een vergelijking met de nazi’s maakt. Op usent heeft men daaraan toegevoegd dat je automatisch de discussie verliest als je dat vergelijk trekt. Ik begrijp niet goed hoe je een discussie kunt verliezen maar goed, het zij die dwaallichten vergeven. Ondertussen is die usenet definitie blijven hangen op internet en min of meer algemeen aanvaard.

Nu moet ik zeggen dat sommige mensen wel erg snel die conclusie trekken. Vooral dieractivisten zijn er nogal snel mee om boeren, hun favoriete kop van Jut, er mee te vergelijken. Maar wat is er op tegen, vermits het relevant is?

Ik zie op herdenkingen altijd die ouwe zakken staan met hun paraplu's en regenjas staan te snotteren en Nie Wieder Krieg te roepen. Leuk maar we hebben sinds de nazitijd al de nodige conflicten gehad met Korea en Vietnam als hoogtepunt. En recentelijk nog de Golf oorlogen. Dus dat is me dan niet echt duidelijk waarom ze die kreten nog steeds bezigen. Daarnaast denk ik dat als je dat dan zo graag wilt, je eerst eens moet weten hoe en waarom die Tweede Wereldoorlog dan heeft kunnen ontstaan.

En allemaal kunnen ze me precies vertellen wat er allemaal gebeurt is in die oorlog en hoe gruwelijk het wel niet was. Maar hoe die Duitsers zo dom waren om achter die nazikliek aan te lopen kan niemand je vertellen. Klotesmoes in een tijd van informatie overvloed maar je moet het wel willen zien. En daar zit hem de pijn, als je niet eens ernaar kunt verwijzen zonder dat je met de Godwin om de oren wordt geslagen.

Hoe wil je een oorlog voorkomen al je niet eens weet hoe de vorige is ontstaan? Als je het Hitler principe al niet eens begrijpt. Of wilt begrijpen. Alles afdoen met de Godwin is je kop in het zand steken. Want er zijn wel degelijk parallellen te trekken. Zo heb ik de Luxemburger Junckers al meermalen betrapt op uitspraken die een kopie waren van de uitspraken van Goebbels. Letterlijk vertaalbaar! En hijs is de enigste niet.

Wat niet wil zeggen dat vent nu meteen een nazi is. Maar iemand zou hem er eens mee moeten confronteren. Weinig kans met de huidige journalistiek. Die zijn doodsbang voor de Godwin. En van die politieke correctheid moeten we toch echt eens af. De dood aan de Godwin en leve de vrijheid van meningsuiting.

Het Hitler principe

Veel mensen vragen zich wel eens af hoe iemand zo volledig van het padje af kan geraken als Adolf Hitler. Nou, zo moeilijk is dat niet. Als je 20 miljoen mensen hebt die je op je schouder staan te timmeren en je vertellen wat een goeie vent je bent, dan ga je dat zelf ook geloven. Wat die Oostenrijkse sukkel echter niet kon was snappen dat het niet allemaal gemeend was. En met deutsche gründlichkeit heeft hij het tot een cult verheven. Tjezus, moet er niet aan denken dat we in Nederland allemaal Heil Rutte gaan lopen roepen. Waanzin!

Toch hebben we hier ook onze ‘heiligen’. Nu zijn Hollanders goddank te nuchter om met geheven arm te staan schreeuwen maar de adoratie is er vaak wel. En die neemt soms bizarre vormen aan. Het gekwijl en geslijm op Twitter is soms stuitend. De  nationale blonde dorpsgek Wilders heeft z’n eigen fanatieke aanhang. Wat hij ook zegt, alles gaat er in als zoete koek. Hetzelfde gaat op voor de sektarische dierenpartij. En wee uw gebeente als u er niet mee eens bent! Dan bent u gek, een moordenaar, een notoire dierenmishandelaar en wat ze maar kunnen verzinnen daar.

Het enigste wat ik mis bij deze fanatieke aanhangers is inderdaad zo iets als die opgeheven arm. En aangezien dit soort politici omringt wordt door dit soort kritiekloze mekkeraars, kan ik me voorstellen dat ze met heilig vuur hun standpunten verdedigen. Zo als ex-coryfee Thieme vaak zei: Het volk wil….. En dat terwijl ze slechts een paar procent van het electoraal vertegenwoordigde. En ook als de PVV de grootste partij wordt, is het het nog altijd een minderheid.

En dan hebben we het nog niet gehad over soms extreme christelijke splinters en de issue partijen. Die doen geregeld uitspraken die je tenen doen krullen. En anders hebben Thierry Baudet nog, die wil ook nog eens een poedel schieten. Het zijn bijna allemaal partijen met een fanatieke aanhang die hun gelijk halen uit de uitspraken van hun politieke leiders. En daarmee doof worden voor elk ander geluid. En rechtvaardiging vinden voor hun  eigen vaak extreme daden.

Nu wil ik niet tegen de Godwin schoppen maar we weten allemaal waar dit toe kan leiden. Daar acht ik genoemde politici niet toe in staat maar hun aanhang wel. Waar ik de politici wel toe in staat acht is het laten gebeuren. Iets waar met name Marianne Thieme van de dierenpartij goed in was. Haar uitspraken gingen vaak langs het randje en haar acties idem. En de activistische achterban had vaak aan een half woord genoeg.

Binnen een gepolariseerde samenleving is één vonkje genoeg om de zaak te laten ploffen. Zeker als de oppositie een kritische massa bereikt. Met vier miljoen mensen op of rond de armoedegrens, kom je aardig in de buurt. En als je dan maar een politicus hebt die je lang genoeg op zijn schouder getimmerd hebt, kan er van alles gebeuren. En dan zit ik niemand te demoniseren maar enkel het mechanisme te beschrijven.

En wie het allemaal niet wil geloven. Ga eens op Twitter of Facebook kijken wat die achterban er allemaal uitbraakt. Het zijn wel de mensen waarmee u dagelijks in real life mee te maken hebt. Meestal blijft men wel beschaafd maar die beschaving is wel een heel dun laagje. Iets wat je op de voetbalvelden heel snel duidelijk wordt.

Politiek is een gevaarlijk drugsoort voor veel mensen en ik heb nog geen van die plucheplakkers kunnen betrappen op enige vormen van relativering. Ze zitten allemaal vast in hun eigen tunnels met bijbehorende visie. Gesteund door een kritiekloze achterban. En dat je geen meerderheid hoeft te hebben om aan de macht te geraken, heeft Ome Adolf destijds wel bewezen....

zwerfvuil

Ik moet elke keer op mijn handen gaan zitten als er weer een boswachter verontwaardigd op Twitter het heeft over Tokkies en drugsbendes die hun afval in het bos dumpen. Vergezeld van ’gruwelijke’ foto’s roept het een hoop instemmend geblaat op van de kudde (achterban, volgers) Aanpakken dat tuig, opsluiten en sleutel weggooien meer van dat soort kreten. Met de oplossing komt verder niemand.

Terwijl het zo simpel is. Ga eens praten met de droplul van dienst die het afvalbeheer onder zijn vleugels heeft. Want meestal zijn de tarieven die ze an de poort van de stortplaats hanteren zo hoog je jezelf afvraagt waarom ze nog OZB aanrekenen. Ze zouden toch slapend rijk moeten worden van al dat afval. Van je afval afkomen is peperduur. Zeker als je bij de gemeente voor de deur staat. Particuliere bedrijven zijn vaak goedkoper en maken er nog winst op ook. De gemeente klaagt enkel over kosten en verliesposten. Ga eens in de leer bij de commercie denk ik dan.

Als je kosteloos van je afval af kunt komen, dan ben je sneller geneigd het weg te brengen. Want de mensen die in armoede leven, hebben dat geld niet. Dat kan elke smeris u vertellen. En dat zijn vaak de ‘tokkies’ die hun zooi in het bos achterlaten. Begrijpelijk. Een ander punt is de privacy. Overal hangen camera’s dus geen enkele wietboer zal het in zijn kop halen daar zijn drugsafval te dumpen. Maak het storten van afval anoniem, noteer geen kentekens, hang geen camera’s en vraag geen legitimatie.

Uiteraard kost dat geld maar verkoop die hele berg afval dan eens aan de commercie. Die weet er wel raad mee. Vooral als het al gesorteerd is. Maar ga niet zelf de kruidenier spelen. En als iedereen zijn afval gratis weg kan werken, hoeven ze ook niet de risico’s lopen van het dumpen in de ‘natuur’. Vooral de drugsbaronnen zullen blij zijn om op die manier van hun rotzooi af te komen. Dat scheelt toch gauw een paar jaar staatshotel als je gepakt wordt.

En uiteraard zul je storters uit andere gemeentes krijgen maar dat geldt ook voor die andere gemeente dus dat zal de balans aardig in evenwicht brengen. Je moet niet altijd alles willen regelen. Hoe dan ook, een “vrije stort” zal het zwerfafval aanzienlijk doen afnemen. De noodzaak tot illegaal storten is er dan niet meer.

Halal slachten

Halal slacht, is dat nu zo beroerd? Het wantwoord is verwarrend, ja en nee. Ja als men zich niet exact aan de islamitische wet houdt en nee als men dat wel doet. Daar komt bij dat de islamitische regels zoals deze in Nederland geïnterpreteerd worden, niet volledig zijn. De ‘oude’ en originele wet zegt namelijk dat een dier alleen geslacht mag worden het en goed leven heeft gehad. Nou, daar kun je zeker in Nederland over discussiëren.

Dan kom je al snel het woord dierwelzijn tegen. Een woord waar geen universele definitie van is en dus praat een ieder feitelijk over iets anders. Vraag een boer, een burger of een activist naar wat het betekent en je krijgt minstens 3 verschillende meningen. Dat zal waarschijnlijk ook de reden zijn dat deze regel wordt ‘vergeten

Het grootste probleem dat men heeft is dat het onverdoofd gebeurt. Sommige specialisten als de dierenartsen  van Caring Vets claimen dat de doodstrijd  van een rund wel een kwartier kan duren omdat de ader die langs de ruggenwervel loopt de bloedtoevoer over zou nemen. Bovendien worden er maar relatief weinig runderen geslacht, het meeste zijn schapen en geiten. Verstand  van dieren hebben ze, verstand van halal slachten niet. Ook die ader wordt door een goede slachter wel meekomen.

Probleem is dat goede slachter die de islamitische wetten strikt opvolgen en goed kunnen doden zeldzaam zijn. Daarnaast word een dier dat na 40 seconden nog leeft, alsnog door het schietmasker te grazen genomen. Voor de rest zijn de regels prima. Een dier mag niet worden geslacht als er andere dieren toekijken en hij mag het mes niet zien aankomen. Hij mag ook de voorbereidingen niet zien en mag niet gestrest zijn. Lijkt me onmogelijk in een slachthuis maar goed.

Een veel minder en in mijn ogen onwenselijke praktijk is dat men het dier op de rug draait. Een schaap dat op zijn rug wordt gedraaid raakt in paniek, het rund ook. Dit doet men om het uitbloeiden te bevorderen. Het is iets dat je in de gebieden van herkomst van de moslims niet snel zult zien.

Al met al is halalslacht niet verkeerd als het volgens de (oude) regels gebeurd en er een bevoegd persoon (NVWA) bij staat om te zorgen dat de 40 secondegrens niet wordt overschreden. Maar ja, de NVWA is al overbelast. En dat het draaien van het beest wordt afgeschaft.

Helaas echter is dat zelden van toepassing en dat geeft de activisten genoeg verbale munitie om de halalslacht af te schaffen. Jammer maar de moslim gemeenschap heeft altijd al moeite gehad met het inpassen van westerse waarden in hun cultuur. Dat heeft al tot een verbod in België geleid en zal ongetwijfeld ook in Nederland vroeger of later het geval zijn. En dat heeft men dan meer dan een beetje aan zichzelf te danken.

De wensnatuur

De wensnatuur, veel kjjkgroen, een paar Bambi's en je hebt het ideale uitgananspark voor de 'recreant' geschapen. De stadsmens die op veilige afstand en gebaande paden door de 'natuur' wil fietsen.

Er is in Nederland nauwelijks een stukje grond te vinden dat niet al eens op de schop is geweest. Natuur noemt men dat dan, parkbeheer noem ik het. Met Oostvaardersplassen als beste voorbeeld. Gewoon een omheind dierenparkje waar als je niets doet, duidelijk wordt waarom je beheer moet voeren. Elke boer die dit zo flikken worden in vieren gedeeld, opgehangen en tegen de muur gezet.

In grote delen van Nederland wordt beheer met het geweer gevoerd. Reuze effectief en de meeste WBE’s en jagers weten wat ze doen. Generaties lange ervaring en een grote liefde voor de natuur en alles wat er in leeft. Al denken sommige mensen daar anders over. Zij zorgen ervoor dat zaak niet zo uit de klauwen loopt zoals in de Oostvaardersplassen.
En dan is er nog een soort van 'beheer' dat exotische bomen en planten moet weren. Anders overwoekert het de inheemse vegetatie. Dat je die woekeraars weghaalt, kan ik begrijpen maar als de natuur vindt dat bepaalde soorten hier kunnen overleven, dan zul je naar die 'natuur' moeten luisteren. Want met de klimaatverandering, kom er meer soorten onze kant op. En dan kloppen de nostalgische denkbeelden niet meer.

Sommige mensen zien de ‘natuur’ als universele oplossing voor alle dierwelzijnsproblemen. Maar het lijden van dieren, het laten verhongeren is geen dierwelzijn maar het tegenovergestelde. En trots zijn omdat er geen reeën in Drenthe worden afgeschoten is je kop in het zand steken. Daar wordt de wildstand min of meer beheerd door de auto, die rijdt ca 10% van het bestand eronder. En als je even op de kaart kijkt zie je dat de dieren bij tekort aan leefruimte makkelijk even de grens over kunnen.

Maar bij de Groene Maffia en de Vegataliban is de wens wel vaker de vader der gedachte. En zoeken ze het bewijs bij de stelling door lekker selectief naar de zaken te kijken. Om vervolgens ongehinderd door enige vorm van kennis het ‘nieuws’ de wereld in te slingeren op de social media. En dan zijn er nog de ‘specialisten’ die het Natura 2000 plan proberen te verdedigen. Een vorm van potplantencultuur die men dan natuur noemt. Nou ik heb nieuws voor ze: Moeder Natuur is al meer dan 100 jaar geleden overleden. Natuur in mijn boek is Gods water over Gods akker laten lopen. Het is gewoon een nostalgische tic, te lang naar Anton Pieck tekeningen en zo gekeken.

Sommigen vinden echter een paar bloembakken in de tuin al natuur. Het trekt immers beestjes aan en dat moet dan voor natuur doorgaan. Natuur verwarren met natuurlijke processen is nog geen natuur. Maar stadsmens is snel te tevreden, In het weekend trekt men er op uit naar die 2,5 boom die men een bos noemt. Veel kijkgroen, een paar Bambi’s en tegenwoordig is ook de boze wolf terug. Het wachten is op het eerste roodkapje dan is ook dat sprookje snel aan zijn einde. En dat is geen kwestie van of, enkel van wanneer. Een gemankeerde wolf grijpt namelijk alles wat niet te snel beweegt. Een gezonde wolf houdt zich wel bij de shoarmarollen in de weides. Dat is dan ook natuur. Ja, de natuur van de opportunistische wolf. Die pakt alles wat hem voor de bek langskomt.

En een wolf duldt geen concurrentie dus de inheemse soorten als de vos moeten op hun tellen gaan passen met de wolf in de buurt. Inheemse betekent ook dat er geen ‘exotische’ dieren mogen rond lopen. Zo is de wasbeer terecht ongewenst maar de fazant niet. Moeilijk te rijmen maar men gaat uit van het principe dat alles wat er na 1950 rondliep als inheems moet worden beschouwd. Wat de wolf hier dan doet?  Hetzelfde geldt een beetje voor de otter maar de laatste waarneming was van 1952 dus die zit nog net binnen de marge.

Het ‘herintroduceren’ van de otter heeft kapitalen gekost. Elke otter die in Nederland rondzwemt kost meer dan de gemiddelde auto. En je hebt er weinig aan want net als de wolf is het zeer schuw beest waar enkel natuurfanaten en natuurfotografen het geduld voor op kunnen brengen om ze te spotten. Maar dat gaat voor veel dieren op. En daarmee wordt die wensnatuur een beetje tot een linkse hobby. En als je dan ook nog eens het groen aan banden wilt leggen door bepaalde soorten te gaan rooien, ben je toch wel erg ver van het padje af. Een bos met alleen eikenbomen is de natte droom van elke processierups.

De gezamenlijke Nederlandse natuur zal niet veel groter zijn dan de achtertuin van de grootgrondbezitters in Canada en Amerika. Om het een beetje perspectief te geven. En dat is nog echte natuur want dat is nog nooit op de schop geweest en niemand die zich daar echt druk maakt om wat er leeft en wat niet. Er groeit wat er wil groeien en er leeft wat er kan leven.  Dus geen gefokte nazirunderen (Heckrunderen) of Poolse peerdjes als inheems aan willen merken. En geen knuffelkoeien van natuurbeheerders.

Nederland is gewoon een open dierentuin aan het worden. Het wachten is op de herintroductie van de wisent, de bizon, de olifant (er zijn mammoetbotten gevonden die dat rechtvaardigen) en wat weet ik nog niet wat voor gekkigheid ze nog allemaal gaan verzinnen. Als je maar lang genoeg terug gaat in die tijd zul je zien dat Nederland eerst zee was en later moerasgebied. Dus doorsteken die dijken dan maar en zet gelijk een paar haaien uit in het IJsselmeer. Leuker kunnen we het niet maken.