De Hoofdprijs

opruiming: 1 euro p.st.

Sommige mensen willen graag nog voor de kerstdagen even rijk worden en vragen dan de hoofdprijs. Als ik ze tegenkom zullen ze dat nog een jaartje of zo moeten uitstellen want ik betaal geen hoofdprijzen. En het is met een hoop kapitaalgoederen zo dat zodra iets tweedehands wordt, de waarde drastisch daalt. Een mooi bankstel dat een paar duizend euro moet kosten kun je een week later in de kringloop vinden voor vaak nog geen 100 euro. Het zal niet de eerste keer zijn dat we zo iets mee maken.

Voor sommige mensen moet altijd alles nieuw zijn. Eens in de vijf jaar een nieuwe keuken bijvoorbeeld. En dat moet de ‘oude’ keuken voor niets weg want afvoeren op de gemeentelijke stort kost een vermogen. Wij zijn er blij mee. En zo kunnen wij ons huis inrichten met kwaliteits-meubilair, niet nieuw maar dat is die nieuw gekochte bank bij een topzaak ook niet. Die is enkel nieuw gekocht en dus net zo 2e hands als die van ons.

En dat gaat voor zoveel dingen op. Telkens als we een andere auto nodig zijn, zoek ik naar auto’s op leeftijd met minimale kilometers. Van de leeftijd slijt zo’n ding niet, van de kilometers wel. Bovendien ziet de overheid dat je geen 'vermogen' hebt, wat soms zijn voordelen heeft. Momenteel rijden we al meer dan 6 jaar een oud model Corsa. Gekocht met nog geen 20.000 op de teller maar qua bouwjaar net niet middeleeuws. Hij is inmiddels de klok rond en heeft in totaal incl. 6 jaar onderhoud minder gekost dan de afschrijving van 1 jaar van een Tesla. En ik kom toch echt op dezelfde plaatsen als die Tesla of die nieuwe Mercedes.

De meeste mensen echter hebben een absurde hang naar zekerheid en die moet duur worden betaald. Men koopt enkel bij gecertificeerde bedrijven die er gelikt bij staan. Mooie domme juffrouw achter de balie en alles blinkend gepoetst. En behalve die juffrouw zit overal garantie op.

En zo betaald men voor een bijv. een nieuw verwarmingsketel het dubbele van wat wij betalen. Als kleinhuizen bezitter werken wij samen met andere garnalen in de huizenmarkt en we bestellen samen een ketel. Niet bij het bedrijf met die mooie juffrouw maar bij één van zijn ex-medewerkers die voor zichzelf is begonnen. Voor hem zijn 5 ketels plaatsen een grote order en garantie hoeven we niet, een onderhoudscontract wel. Aan een nieuwe ketel gaat nooit zoveel fout en zo'n man zorgt wel dat hij ons tevreden houdt mocht die ketel niet goed zijn, want wij brengen het werk en de nieuwe klanten binnen.

En als je echt voor bodemprijzen gaat moet je de moeite nemen de veilingen en beurzen af te gaan. Bij de winkels de beschadigde modellen zoeken bijvoorbeeld en zo zijn er 1001 trucs om niet de volle prijs te betalen en toch voor kwaliteit te gaan. Wij zijn niet meer zo arm als vroeger dus ik ben het allemaal een beetje verleerd maar het kan nog steeds. Een ander punt is dat wij nooit vooraan staan, niet luidruchtig zijn en altijd een stapje terug doen als er zo'n dikke nek even moet laten zien wie en wat hij is. Verkopers houden er niet van en wij ook niet. Sowieso proberen we altijd tamelijk onzichtbaar te blijven. Dat is een 2e natuur geworden.

Armoede is iets dat zich hoofdzakelijk in je hoofd afspeelt. Armoede is geen kwestie van geld maar van kansen. Eenmalig een fooi ontvangen van een paar honderd euro geeft even lucht maar lost niets op. Maar kansen op een baan, werk een klus of klussen bieden oplossingen voor de langer termijn. Zorg bijvoorbeeld altijd voor kistentuig. Het goede pak dat vroeger voor begrafenissen en speciale gelegenheden werd gedragen en daarna in de dekenkist werd opgeborgen. Voor sollicitaties en andere kansen. Solliciteren in lompen is niet slim.

Armoede maakt creatief zegt mijn vrouw altijd. Je leert niet alleen een verjaardagstaart van lange vingers te maken maar ook bij welke bakker je het ‘oude’ brood haalt voor de ‘konijnen’. Armoede zorgt er ook voor dat je geen hoofdprijzen betaald. Maar er moet bij gezegd worden, armoede is wel hard werken. We kochten wel eens een heel varken en voordat het hele beest in stukjes in zijn koele witte hokje lag, was er zo een week voorbij. Dagen lang van hard en soms smerig werk.

Armoede is een goede drijfveer om geen hoofdprijzen te willen betalen, ouderwetse Hollandse zuinigheid ook. Wat niet zeggen wil dat we leven als een krent. Telkens als we weer significant goedkoper ergens uit zijn dan gepland, gaan we uit eten.  Er zijn leukere dingen in het leven dan dure merkkleding, design meubels en dure auto’s. Herinnering aan een geslaagd dagje uit zijn onbetaalbaar. En met mijn kostbare tijd (ik leef in extra speeltijd) is dat precies wat de planning is. Werken hebben we lang genoeg gedaan.

De grootse fout in ons leven heb ik hiermee beschreven. Geld moet je niet te veel van hebben, voor elke euro die je verdient pikt de belasting meteen de helft in. Bezit geeft enkel zorgen. En leven doe je maar één keer. En dat is je hoofdprijs, het leven zelf.