Klazina

We hebben verscheidene jaren aan lammeropfok gedaan. Melkschapen, dus schapen op naaldhakken. Als je wilt leren vloeken moet je schapen houden, als je bang bent nog een paar woorden te vergeten, moet je melkschapen gaan houden. Die beestjes hebben meer kwalen dan een hond vlooien. Wat logisch is want een echt folkbeleid voor productieschapen is er niet echt. Melkschapen lammeren het hele jaar door en zodra ze een dag oud zijn gaan ze onder de moeder vandaan. Moeders moet de melkput in en daar haar melk afgeven.

Dus kwamen ze bij ons waar ze met intensieve zorg door mijn vrouw werden groot gebracht Dus niks machine, gewoon ouderwetse met speenfles en tutemmers. En zo liep ik op een dag weer eens door het moederbedijf en dar lag een oud afgewerkt schaap met ontstoken knieën te strompelen. Mer dan 10 jaar trouwe dienst en een topschaap in haar goede jaren. Nu een mager scharminkel waar je geld mee mest brengen als je haar naar de slacht zou willen brengen.

Regelmatig kreeg ze een schop als ze weer eens in de weg lag. De weg naar de voergang was een martelgang. Ik ben dierverzorger, geen boer dus ik informeerde maar eens voorzichtig. “Dat oude lijk? Dat is niet meer te redden” volgens de boer. Maar ik hou wel van een uitdaging en bovendien had ik diep medelijden met het beestje. “Laad haar maar op, ze gaat mee” zei  ik. De boer keek mij eens schuin aan:  “Ik snap jouw bijnaam steeds beter’ zei hij.

Thuis aangekomen bekeken mijn vrouw en ik het dier eens goed. Eerst die ontstoken knieën maar eens. Antibioticum had het dier al te veel gehad en waarschijnlijk waren de meeste bacteriën al resistent. Dus de boeken er maar eens op na gebladerd maar daar stond weinig in. Normaal worden schapen niet zo oud (omgerekend 70 jaar) en dus Klazina ut Zalk er maar eens op nagezien. En verdomd, omwikkelen met witte kool. Nau ja, als het niet zou werken had het beestje in ieder geval iets lekker te eten.

En de volgende dag het verband eraf en wat schetst de verbazing? Juist ja, met de helft geslonken! Vanaf die dag noemden we har Klazina. Ik gaf haar aardbeien, glucosamine en weet ik niet wat om  die zwellingen tegen te gaan. Alles waar ik van had gelezen dat het hielp bij reuma en of artritis. En het hielp allemaal een beetje. Dat is het voordeel van dieren, ze geloven niet. D.w.z. dat je geen placebo’s hoeft te geven om te kijken of ze het zich verbeelden. Het grote verschil met mensen is dat dieren, m.u.v. kippen, niet liegen. Ook dan niet.

Klazina ontpopte zich als perfecte pleegmoeder. Soms had je van lammeren die kwamen binnen, kropen in een hoekje, wilde niet drinken en gaven nauwelijks een reactie. Die wilden maar één ding: doodgaan. Die legde je dan bij Klazina en dan geschiedde het mirakel, ze kwamen weer tot leven. Ze trokken de speen zowat vacuüm als je er eentje in duwde.

Klazina hoedde ook de groep weidelammeren. Ik zal nooit de nacht vergeten dat ze ś nachts onder het raam van onze slaapkamer stond de mekkeren. Mijn vrouw erd er wakker van en stootte mij wakker. “Ik hoor Klazina”. Die hoorde nog schapen in haar slaap, het werd wel een beetje te gek zo. Maar mijn vrouw is fries stamboek dus ons eigenwijsje stapte uit bed en ging kijken. Even later stond ze met dat schaap te soebatten.

Wat bleek nu? Er was een goede weidelammeren ontsnapt en die stond zich te goed te doen aan het hooi in de kapschuur van de buren en dat kwam ze niet enkel even vertellen maar ook aanwijzen. Zelfs onze border had het niet in de gaten gehad. Maar onze oude doos wel!

Klazina was voor mij een prima proefschaap. Ik testte allerlei natuurlijke middelen op haar uit want ze mankeerde uiteraard veel meer dan enkel een paar dikke knietjes. Sommige hielpen verrassend goed, anderen waren alleen maar lekker. Jaren heeft ze bij ons in de weides rondgelopen, starend in de verte. Hoeveel geheugen had zo’n schaap eigenlijk? Hebben ze een vorm van gedachten, van denken? Als je haar zo zag staan zou je denken van wel.

Maar ook voor Klazina kwam het einde. Voor heerst verschenen de dierenartsen uin haar stal. We gaven extra vitamines en wat cortico’s. Ze knapte er een beetje van op maar ook de dierenartsen schudden hun hoofd. Het oudste schaap van Nederland was gewoon versleten. De pens werkt nauwelijks nog en de organen begonnen het op te geven. Toen de arts terug kwma was het met de fatale spuit. Geen moment te vroeg en geen moment te laat. Ze ging vredig heen.

Nooit zullen we haar vergeten. Ze stond model voor al die andere oude schapen die bij ons hun pensioen uit zaten als pleegmoeders en rolmodellen.