About me

Ik schrijf dus ik besta

Na de diagnose kanker met een levensverwachting van een paar dagen, ben ik eens gaan nadenken. Zeker toen ik de verlossende pillen kreeg die mijn leven oneindig kunnen verlengen, zolang ze werken tenminste. Nadenken in een ziekenhuis, gebonden aan allerlei slangetjes. Een hel voor mensen zoals ik. Maar de wijsheid zegt; als je in de hel bent is er maar één oplossing: stevig doorlopen.

Zodra ik bevrijd was van al die slangen, was dat ook precies wat ik deed. ‘s Nachts door de gangen zwerven  op zoek naar uitgangen en het (Herman) broodplankje voor het geval ze je te lang vast houden en het niet meer gaat. Maar het ging en ik kwam vrij. Al dat gemijmer tijdens mijn tochten door het ziekenhuis brachten mij tot de conclusie dat het beste zou zijn weer te gaan schrijven.

Uit frustratie, als bezigheidstherapie en als time killer. De eerste blogposts gingen stroef maar het wordt langzaam beter. Voor ik dood ga ben ik wel weer op dreef.

Ik schrijf over alles wat er zo aan gedachten en impulsen voorbij komt. En soms komen er herinneringen naar boven van een leven in een vrijheid naast de liefde van mijn leven. Toch probeer ik mijn vrouw er een beetje buiten te laten want als ik dar over ga beginnen, schrijf ik een boek in 26 delen, een ode aan de liefde.

Voor ons golden de wetten van het lompenproletariaat en die gelden nog steeds. Vrijheid ten koste van alles, nooit om hulp vragen tenzij niet anders mogelijk, de overheid is de vijand en we laten niemand achter. Beter arm en vrij dan geknecht in een gouden kooi. En arm zijn we geweest, als kerkratten. Maar de rijkdom zat en zit in ons hoofd.

Fragmenten van die rijkdom kan ik beschrijven. Alleen mijn vrouw kan ik niet beschrijven zonder dat de tranen mijn toetsenbord verzuipen. Geloof mij, er niemand zo rijk als ik. U zult het echter zonder haar moeten doen in mijn verhalen.

In sommige verhalen neem ik een loopje met de ik-vorm en zijn mijn ervaringen gebundeld met die van anderen (met name in de dierzorg) maar in het algemeen is het tamelijk autobiografisch. Ik schrijf zoals ik ben; hard, duidelijk maar ondertussen proberen de menselijkheid te bewaren. Want in de huidige maatschappij wordt de menselijk maat nagenoeg overal uitgesloopt. Professioneel heet het dan. Ik blijf wel amateur.

Sommige mensen referent aan mij als Mad Marty. Domweg omdat ik zelden het platgetreden pad volg. Ik ben nogal eigenwijs maar ook een beetje vreemd. Ik kan bijvoorbeeld geen dier doden maar met mensen heb ik geen enkel probleem. Vooral niet met sommige van die beesten die ik in de dierzorg tegen ben gekomen. Geschokt? Tja, zo hard, duidelijk en eerlijk wil ik kunnen schrijven. Menselijk ben ik enkel met mensen die dat verdienen. Bij mensen die dat niet verdienen keer ik me om en ben ik weg. Daarom dus.

Ik zal we niet meer lang meer leven dus kan ik me het permitteren. Voorlopig echter leef ik nog dus ik besta. En zolang ik nog besta zal ik hier schrijven. Lezen op eigen risico!