Niemand

Het was tijdens de MKZ crisis en iedereen was in paniek. Uit voorzorg werden de schapen naar binnen gehaald. Een unicum want die shoarmarollen stonden altijd buiten, weer of geen weer. Maar waarheen met die beesten? Een oude varkensstal bracht uitkomst.

Onwetend van dit alles stonden de schapen vredig in de wei te grazen. Maar uit de mist verschenen de vrachtwagens. De schapen werden onrustig en vertrouwden die grommende monsters niet. Paniek brak uit toen ze in de laadruimte werden gedreven. Velen raakten in de verdrukking en verwonden zichzelf.

Eenmaal aangekomen in de stallen gingen de neusgaten open om de geuren op te snuiven. Het beviel niet, de lucht was bezwangerd van ammonia die vrij kwam uit de mestputten, de stank van gestreste varkens was overal aanwezig. Langzaam zocht iedereen een plek.

Zo ook een sterk verzwakt dragend schaap dat zich had verwond aan de laadbak van de vrachtwagen. De wond begon te kloppen, het teken van een beginnende ontsteking. De volgende dag was ze sterk verzwakt maar bracht toch een ramlam ter wereld. In de overbevolkte stallen bracht het lam zijn eerste kreetjes uit. Maar niemand die enige notie nam, niemand.

Het lam zocht de tepel van zijn moeder met de leven gevende melk. De ooi was echter te zwak om te staan. Langzaam trok de ontsteking door haar lichaam en het zou niet lang duren voor ze zou sterven. Met alle reserve krachten probeerde ze dit sterven te verlengen om haar lam te kunnen voeden. Tot ze de strijd moest opgeven en weggleed naar een andere wereld. Langzaam droogde de bron des levens op en het lam liet een klagend geluid horen van een lam dat om zijn moeder roept. Maar er kwam geen antwoord, van niemand.

Honger dreef het lam weg van zijn moeder op zoek naar melk. En elke keer als er een ooi voorbij kwam dook het lam eronder en dronk een paar slokken tot de ooi in de gaten wie daar dronk. Hij overleefde tot hij op de leeftijd kwam dat hij hooi kon verteren. Elke dag vocht hij met de anderen om een paar happen brokken en hooi. Gevechten waarbij hij regelmatig flink beschadig raakte. Niemand die er notie van nam, niemand.

Maar hij overleefde deze hel en na het einde van de crisis werd ook hij in het grommende monster geladen en teruggebracht naar de weides waar ooit zijn moeder had gelopen. Het verse gras deed hem goed maar de verwondingen opgelopen in de stallen begonnen hun tol te eisen. Tot op een dag ook hij niet meer kon opstaan. En langzaam vloeide ook het leven uit hem. Een laatste roep van het lam om zijn moeder en hij stierf. En weer was er niemand die enige notie nam, niemand.