Over de hardheid die in onze samenleving is gekropen. Wat ik hier vertel zijn praktijkvoorbeeld en die zijn heftig en schokkend. Het was het in ieder geval voor mij. Dus lezen op eigen risico!
Je loopt langs een rijksweg en je ziet een man omvallen en in de berm belanden. Ik sta er even naar te kijken om te zien of hij weer opstaat. Niet dus. Ik zie mensen langs hem heen fietsen en dan ben ik verbijsterd. Ze kijken niet op of om en niemand die stopt. Dus loop je zelf maar de man toe om te kijken hoe het met hem gaat. Gewoon flauw gevallen door zwakte. Niet genoeg gegeten of gedronken. Zal best want hij zag er niet bepaald uit als iemand die veel te besteden heeft.
Een man wordt gearresteerd in zijn woning. Hij wordt meegenomen naar het politiebureau en opgesloten. Na enkele uren wordt hij weer vrij gelaten want ze hadden de verkeerde persoon. De man vraagt of ze hem weer terug willen brengen. “We zijn geen taxibedrijf meneer” en hij kon gaan. De straat op, z0 kilometer van huis, zonder geld, zonder telefoon, zonder wat dan ook. Hij leent even een telefoon en belt zijn zoon die bijna 100 km verderop woont. Die komt van zijn werk om zijn vader te halen.
Een vrouw komt in het ziekenhuis voor een behandeling van een ernstige brandwond. Ze heeft in der haast echter haar ziekenfondspasje en identificatie vergeten. “Dan kunnen we u niet helpen mevrouw” Dus kan ze met haar verbrande hand weer een half terug, pasjes halen en weer een half uur heen. Vervolgens laat men haar een half uur wachten voordat men tijd heeft naar de wond te kijken. Al die tijd verrekt het mens van de pijn. Je gaat toch verdomme niet eerst je pasje zoeken en dan pas je handen verbranden?
Een zwerver heeft voor de nacht geen plekje in de slaaphuizen kunnen vinden. Hij vindt een warm plekje bij warmte uitlaat van een woning. De bewoner merkt hem op en belt de politie die hem sommeert op te zouten. Het is inmiddels koud geworden en het vriest. De zwerver is moe en zoekt een plek op een bankje in het park. Daar vinden ze hem de volgende morgen, dood gevroren. Het is een zwerver, who gives a fuck?
Ik zit bij de oncoloog en zijn telefoon gaat. Een collega die iets wil overleggen. Ik volg het maar half totdat ze het over immunotherapie hebben. “Tja, als die geen conditie heeft dan beginnen we er niet aan”. Een goede conditie is een voorwaarde. Hier werd dus even iemand in een paar seconden ter dood veroordeeld want daar komt het op neer. Je zou hem verdomme ook naar een bewegings therapeut kunnen sturen of zo iets.
Het zijn slechts enkele voorbeelden van de onverschilligheid en hardheid van deze maatschappij. De menselijke maat is er volledig uitgesloopt. Er is totaal geen speelruimte meer voor een out of the box oplossing. Want de computer says no, de paarse krokodillen en een berg regels. En mensen die het allemaal geen barst kan schelen. Niet betrokken zijn wordt gezien als professioneel. Humaan gezien zijn professionals dus criminelen. Niemand die nog bereid is die extra stap te zetten. We laten elkaar gewoon barsten als je niet in het juiste hokje of vakje past.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten