Leven met kanker

Ieder mens gaat anders om met kanker, dit is mijn manier. Beetje humor en een beetje schrijven. Leven alsof elke dag je laatste kan zijn. 

zwaard van damocles

Mensen vragen wel eens hoe je omgaat met kanker, zeker als ze weten dat ik leef met zwaard van Damocles boven mijn hoofd. De pillen die ik krijg om de meest agressieve vorm van melanoomkanker te bestrijden, kunnen er elk moment mee stoppen. Een alternatief is er niet echt dus dan is het meteen einde oefening. Dan heb ik misschien nog een paar weken. Die pillen zijn nog maar een paar jaar beschikbaar. Veel data is er dus niet. Niemand kan je vertellen hoe lang ze werken.

Dat is wat je noemt leven tussen hoop en vrees. Humor is het beste wapen in daily life. Je hebt niets aan die types om je heen die je alleen maar lopen te beklagen. Je wilt jezelf er niet te veel aan herinneren. Mijn andere oplossing is dit, bloggen als een idioot. Beetje zelfreflectie, beetje zelfkritiek, beetje terugkijken op een wild leven. Ondanks alles stomme streken die ik uithaalde was het toch wel leuk. En vooral die leuke dingen schrijf je op.

En voor de rest? Kanker is een rotziekte en de pillen die ik krijg hebben nogal wat bijwerkingen. Maar ik ik heb van Sister Morphine geleerd dat een beetje morfine geen kwaad kan, zolang je maar pijn hebt. En dat heb ik plenty. Tegen alle kwaaltjes is er een pilletje en ik heb ze allemaal. En ik heb geen zin om in de laatste jaren van mijn leven mezelf nog te moeten pesten. Pijn is niet fijn, dat is meer iets voor calvinisten.

Dus hoe kom ik mijn dagen door? Niet te veel nadenken, overal de humor van proberen in te zien en lekker gaan schijven als je niks te doen hebt. Phil Spector heeft ooit eens gezegd: “oud worden doe je met een slecht geheugen en een goede gezondheid”. Heb ik er in ieder geval eentje goed. Want in mijn geheugen zitten gaten groot genoeg om een vrachtwagen door te laten. Daarom schrijf ik veel, voordat die gaten nog groter worden.

Je leeft voornamelijk in het nu. Je moet niet te veel willen plannen.  Je moet gewoon doen als je de kans hebt. En je moet er rekening mee houden dat telkens als je iemand ziet, het de laatste keer kan zijn. Dus zeg je de dingen die je moet zeggen omdat je ze gezegd moet hebben. Tijdens mijn spoedopname in Tilburg schijnen mijn zoons aan mijn bed te hebben gestaan, meermaals zelfs. Da’k het nie meer weet! Dus toen mijn zoon de laatste keer bij ons bezoek was, heb ik hem het een en ander verteld. Just in case.

Voor de rest heb ik de grootste lol als ik de kranten lees. Omdat ik weet dat ik het meeste van die stomme plannetjes van de overheid en andere DoDo’s niet meer mee zal maken. Ik ga die hele duurzame wereld goddank niet meer beleven. En ik kan zeggen wat ik wil er over, het is mijn toekomst niet meer. Ik hoef niet te luisteren naar een autistisch kind met haar tirade en haar angsten. Elke generatie heeft zo haar probleempjes. Ik heb alleen nooit gesnapt waarom mijn generatie ze allemaal moest oplossen. Wij hadden de angst voor de bom die nooit viel. Laat de jeugd zijn eigen toekomst oplossen. Als ze niet allemaal te stoned zijn, moet dat lukken.

Leven met kanker maakt je wat laconieker. Het maakt die dingen  die er toe doen belangrijker, het leven zelf bijvoorbeeld.