The Last Post

 Schrijven is schrappen maar soms moet je de schrijver schrappen.

De russen vervuilen de social media. Daar kwamen ze bij de AIVD ook achter en dus seinen ze de minister in. Die is op haat beurt weer verplicht de Kamer van dat feit op de hoogte stellen. Maar ja, die Minister doet het niet zo goed op de social media dus is het onzin. En dan wordt alles uit de kast getrokken om de boodschapper van het nieuws op persoonlijke feitjes af te branden.

In het zelfde bed ziek zijn de media. Het geluid dat ze maken heeft vaak een linkse signatuur en gaat heel rechts er op af als een wekker. En dus is alles wat ze schrijven onzin. En dan komen er petities om bepaalde mediakanalen maar op te heffen. Nu klopt de bewering wel aardig maar het is hetzelfde als een patiënt met een virale infectie te doden en ondertussen het virus in stand te laten.

Zo maar een aantal voorbeelden van de absolute kortzicht op de social media. En waag er niet iets van te zeggen want dan ben je gek. Kritiek is niet gewenst, noch op links noch op rechts. Zelf reflectie is een manco dat men niet schijnt te bezitten. Beide kampen bashen elkaar met argumenten die niets met de boodschap hebben te maken. Op elke ongewenste boodschapper wordt karaktermoord gepleegd, de oude Egyptenaren waren er niets bij. En allemaal zoeken ze argumenten bij hun stelling.

Alle tegenargumenten zijn onzin en andere mening wordt niet getolereerd. Als ze al begrijpen wat je zegt want daar mankeert het ook nog al eens aan. Dus vraag ik me af waarom ik het nog probeer. Waarom zou ik die vastgeroeste ideetjes dat biomassa niet gelijk staat met boomverbranding nog uitleggen. Waarom zou je nog uren besteden aan het bestuderen van rapporten van zaken die je eigenlijk niet interesseren. Alleen maar om een mening te kunnen geven die eigenlijk niemand interesseert.

De geleerde les is dat het de social media al lang niet meer gaat om feiten. Het is enkel je frustratie afreageren en dan hopen dat men die frustratie deelt. En dan wordt er van je verwacht dat je daarvoor likes uitdeelt. Hoe goed ik het ook kan begrijpen maar het is mijn ding niet. Al blijft het leuk om te doen soms. Maar een feitelijk discussie is er zelden te voeren en al helemaal niet met de links georiënteerde medemens. Daarvoor is bij deze tekst geplaatste foto spreekwoordelijk. Hun mening is waarheid, basta!

De social media vormen een goed afspiegeling van hetgeen mensen werkelijk denken. het was een goede leerschool.En als ik dan op dit blog kijk naar de cijfers dan zie ik dat werkelijk inhoudelijke artikelen verdomd slecht scoren en mijn scherp gekruide items als Vegataliban goed scoren. Hoe leuk het ook is dat soort zaken ook te kunnen schrijven, dat was de opzet niet. En ik merk aan mezelf dat ik zelf ook te veel ga doen wat ik hier beschrijf. En zo wil ik niet worden. Ondanks dat dit blog goed bezocht werd, is dit dan toch mijn laatste blogpost. En zodra de trackers geen activiteit meer laten zien zien, verdwijnt het van internet.

Life is...

Mijn leven was hard en meedogenloos. Veel mensen kennen de reden achter die uitspraak niet. Hier is in het kort één van de reden waarom. Hopelijk scheelt het de nodige hatepost op de social media. Want die ben ik zat.

Meer dan twintig jaar geleden begroef ik ons eerste kind. De kans dat ik dat nog een keer moet doen is groot. Tenminste als mijn vrouw mij niet eerst hoeft te begraven.

Meer dan 20 jaar geleden kregen we een kind met een aangeboren hartafwijking die niet met leven verenigbaar was zo als de artsen het mooi weten te zeggen. Om het kind de pijn en de morfine te besparen, besloten we de stekker er voor die tijd uit te trekken. Amper vijf dagen oud en het vocht duidelijk voor zijn leven. Laten we het er op houden dat het moeilijk was.

En aangezien we lid zijn van het lompenproletariaat kregen we achteraf te horen dat ons soort eigenlijk geen kinderen zou moeten krijgen en meer van die shit. En omdat je nog drie kinderen had, stond je drie dagen later in de bittere kou weer je geld te verdienen. Let wel, drie dagen na de bevalling. Bikkelhard, die vrouw van mij. Het leven was altijd al hard en meedogenloos maar dit soort zaken mee maken in een kort tijdbestek was wel een beetje veel.

We hebben het overleefd, net als zoveel andere zaken. Tot eind vorig jaar mijn oudste zoon met de mededeling kwam dat hij kanker had. Uitgezaaide kanker. Inmiddels vader van twee erg jonge kinderen die nu hun vader dreigen te verliezen. En dat ziet er wel naar uit. Ondanks twee ingrijpende operaties blijkt de kanker niet weg te zijn. De behandeling werd palliatief en de verwachting is dat hij niet erg oud zal worden.

Ondertussen werd ik zelf meer dood dan levend een paar weken na zijn diagnose ingeleverd in het ziekenhuis. De diagnose: ongeneeslijke kanker en ik was afgeschreven. Dankzij een arts met menselijkheid en kennis, werd dat omgezet in levenslang. Levenslang pillen slikken en kuren om het leven zo ver mogelijk op te rekken. Voorlopig gaat het goed, met zowel mijn zoon als mij. In die zin dat we nog leven. Enkel wordt mijn vrouw wel eens gek van de gedachte dat ze en een zoon en een echtgenoot in korte tijd kan verliezen.

 En dan zit je in die (corona) discussies met mensen die vinden dat je een ‘voltooid leven’ hebt gehad of een ‘fantastisch leven’ en dat je aangezien je “dor hout” bent toch wel de stekker er uit kunt trekken. Zodat zij met hun luxe leventje door kunnen. Maar ook in het dagelijks leven hoor je de ondertoon. De enigste concessie die ik daaraan doe is dat ik niet gereanimeerd wil worden. Eén keer doodgaan is genoeg. Het leven was weliswaar hard en meedogenloos maar ik ben er nog niet klaar mee. En ik bepaal zelf wel wanneer ik de stekker eruit trek. Mijn wil te overleven is voorlopig groter.

En voor al die zuurstengels op de social media, dit is geen vorm van negatieve aandachttrekkerij, het is gewoon een verzoek om begrip. Voor je weer over dor hout, voltooid leven en meer van dat soort onzin begint. Want je hebt geen idee waar je het over hebt.

Groene energie

Bomen verdwijnen in rap tempo en de vinger wijst naar de biomassa centrales. Iedere boseigenaar zou echter gek zijn als ze hun bomen aan de pelletboeren zouden verkopen. De houtindustrie betaald veel meer. Daar worden er allerlei bruikbare zaken van gemaakt van broodplankjes tot afdekplaten op uw dak. Toch verdwijnt er stiekem een deel van het rondhout in de kachel van de duurzame drammers.

Want biomassa is één van de pijlers van deze eco warriors. Zonder biomassa valt een groot deel van hun zelfopgelegde decreten om. Dan is er nog maar de helft “groene stroom” over dat opgewekt wordt door hernieuwbare energie. En dan dondert hun hele eco kaartenhuis in elkaar. Een kaartenhuis dat met kromme rekenmethodes in stand gehouden wordt. Zo wordt de uitstoot van CO2 alleen meegeteld in het land waar het hout is geoogst. Niet in het land waar de biomassa wordt verbrand. Dus haalt men met liefde de brandstof uit andere landen. En claimt hier dat het klimaatneutraal zou zijn.

En dan komen die bedrijven vertellen dat ze het hout vervoeren met elektrische vrachtwagens. Met die dingen kun je net een rondje rond de kerk maken en dan moeten ze weer aan het infuus. Dus gaat die hele zooi het schip in en varen dan de halve wereldbol er mee rond. En elektrische schepen staan nog niet op de radar van de klimaatdrammers. Zolang de fabriek maar niet al te ver van de haven afligt, kan je dus met een elektrische truck die pellets afhalen. En dan moet die weer laden. Op 400 Volt het liefst. En net als de Tesla elite in Amsterdam trekken ze het hele stroomnet leeg. Om een idee te geven: één laadbeurt voor een Tesla Semi staat ongeveer gelijk aan één megawattuur (MWh) stroom, wat neerkomt op een derde van het jaarlijkse stroomverbruik voor een gemiddeld Europees gezin.

En zo rekenen de klimaatdrammers zichzelf rijk. Met kreten als “bij optimaal gebruik” en “bij een gemiddeld gebruik” krijg je rekensommetjes die in de praktijk niet houdbaar zijn. Batterijen verliezen aan vermogen en de productie ervan is niet altijd even koosjer, milieutechnisch gezien. En alhoewel alles recyclebaar is, wordt er nauwelijks iets gerecycled omdat het nauwelijks rendabel is. Ik bedoel maar; plastic is herbruikbaar en de grondstoffen zwemmen in grote getale in de zee. Windmolens zijn wel rendabel maar van die milieuwinst wordt zelden de bouwkosten en vooral de afbraakkosten afgetrokken. Met name de wieken van die dingen zijn niet goed afbreekbaar. En dan hebben we het nog niet over die klompvoet gehad waar het ding opstaat.

En bij zonnepanelen is het probleem van nieuwe technologie het duidelijkst zichtbaar. De verwachte (economische) levensduur is veel lager dan verwacht en dankzij de voortschrijdende techniek snel verouderd. Maar financiële aspecten zijn niet altijd bepalend. Men zadelt rustig de bevolking op met torenhoge kosten om bijvoorbeeld het huis van het gas af te halen. Waar je in andere landen subsidie krijgt, gaan Nederland van het gas af en beken ze het meest geavanceerde leidingnet ter wereld af. Terwijl andere landen miljarden uitgeven om het te bouwen. Maar als met te veel mensen op een te kleine oppervlakte, zul je dan ook meer stappen moeten zetten dan ieder ander land. En dat kost een berg en helpt een beetje.

Hypermoderne biomassa centrales helpen daarbij enorm. Je vermindert de uitstoot van de oude kolencentrales met hun minder efficiënte verbranding. Maar aan het einde van de dag vervuilen ze nog steeds, ze stinken en de omliggende bewoners zijn er niet blij mee. De weerstand ertegen groeit met de dag en voor de toekomst is dit een onhoudbare zaak. De subsidies ervoor zullen dan ook vroeger of later vervallen en dan is het allemaal niet meer zo rendabel. En dat geldt voor zo’n beetje al die ideetjes die gebaseerd zijn op een technologie die nog in de kinderschoenen staat. Het vertrouwen erin overschrijdt de maakbaarheid ervan. De praktijk straft niet zelden het wensdenken van ingenieurs en wensdenkers af.

Voorop willen lopen en het beste jongetje van de klas willen zijn is een peperdure aangelegenheid. Pionieren is in hetzelfde bed ziek. Het is slimmer om op kleine schaal te experimenteren. Klinkt wellicht heel logisch en dat is ook. Maar overheden, met name de Nederlandse, hebben een reputatie hoog te houden op dat gebied. Als kind speelde men met treintjes en dat doen ze nog als ze groter worden. Gevolg is dat ze het halve land verbouwen om een peperduur treintje van Rotterdam naar Dortmund te laten lopen. De grap is; hij liep nooit. Net zo min als die Italiaanse supersnelle trein naar Parijs. Miljarden kostende bouwputten die nooit rendabel werden. En zo gaat het ook met dit soort duurzaamheidsprojecten. An het einde van de rit is er niets gewonnen.

Maar zo lang de bevolking niet te hard mort en netjes haar belasting betaald… who gives a fuck? En dan kunnen de eco warriors hun gekke plannetjes doorvoeren. Want geld is niet belangrijk, het gaat erom je kinderen iets na te laten. Voorlopig is dat een berg onwerkbare zooi die ze mogen opruimen. En die kinderen… je zou ze ook eens kunnen opvoeden op een manier dat ze hun eigen problemen op kunnen lossen. Net als alle generaties voor ons dat hebben moeten doen.

Groene energie is een illusie die ooit wel eens zal werken maar nu nog niet. De wens is nog steeds te vaak de vader der gedachte.

beestenbende

De lieve diertjes en de boze beesten

Pionieren is weliswaar een interessante bezigheid maar mensen gaan je wel aankijken of ze water zien branden. En als je dan ook nog een mening hebt en je grote bek niet kunt houden, komen daar de nodige acties achteraan. Ik zal er geen uitgebreide uitleg aangeven want dan wordt dit geen artikel maar een boekwerk. En dat boek komt er misschien nog wel eens. Als ik lang genoeg leef.

De wereld der ‘dierenvrienden’ is er eentje van kinnesinne en betweters. En ik speelde vaak de betweter. Alternatieve geneesmiddelen gebruiken voor katholieke koeien en zo. Dan was je een zweefneef totdat de dieren waren genezen. En als je met een Belgische knol stond te ouwehoeren, was je al snel een paardenfluisteraar.

Een dergelijk paard, zoals sommige die beesten noemen, spiegelde jouw gedrag. Velen verkozen de zweep of een stuk hout om dergelijke rotbeesten even manieren bij te brengen. Maar met een knol van 1.000 kilo een robbertje vechten was niet mijn ding, onderhandelen werkte beter. En als die sukkels in de puntdraad waren gelopen dan smeerde ik een pot honing op de wonden. Nou ja, u snapt hoe ik aan mijn bijnaam kom. Dertig jaar later deed mijn dochter wetenschappelijk onderzoek naar honing en nu staat het op de plank bij elk traumacentrum.

Behalve met mijn dochter waren mijn visies over alternatief zo’n beetje koren op de gifmolen van iedereen die ‘wetenschappelijk’ bewijs moet hebben als reden om zijn dieren te mishandelen. Nog steeds adviseer ik schapenhouders om hulst in de stallen te hangen ter voorkoming van ectyma. Geen idee waarom het werkt. Ik hoefde niet overal bewijs van te hebben, alleen de ‘wetenschap’ dat het werkte. Maar wat de boer niet kent, dat vreet hij niet en dus was je zo gek als een deurknop. (die geeft iedereen een hand) Maar samen met mijn veel te grote waffel, zorgde dat dus voor een reputatie. Eentje die er voor zorgde dat je regelmatig met lege banden stond, de stenen door de ruiten vlogen, je kinderen werden bedreigd en allerlei instanties er een reden in vonden jouw het leven zo zuur mogelijk te maken.

De betere helft an mijn huwelijk zorgde er vaak voor dat de schade beperkt bleef. Zij is de diplomate, iemand die met veel woorden kan verzwijgen wat ik met één woord kan zeggen. Ik ben meer van de afdeling oorlog. Iedereen die ruzie zocht, was bij mij aan het goede adres. En als er niet genoeg van die ruziezoekers waren te vinden, zocht ik ze wel op. Dan gaf ik lezingen bijvoorbeeld, soms met bodyguards. Voor Justitie deden we wel eens beslagleggingen, de lieve diertjes weghalen die beestachtig behandel werden. En daar waren de beesten die deze vorm van dierzorg bedreven niet altijd even content mee. Dan was er meer nodig dan een paar bodyguards.

En ik als ik bij de boertjes stond te preken, was ik een beetje Marianne Thieme avant la lettre en als ik  de ‘dierenvrienden’ op hun tekortkomingen wees, was ik die gestoorde professor. Kortom, je maakt er geen vrienden mee. Er waren tijden dat ik even naar het buitenland verdween. Dan was het tolerante Nederland even niet zo tolerant meer. Oost Europa bijvoorbeeld waar ze in die tijd nog in de middeleeuwen zaten. Een soort tijdmachine waar je de geschiedenis dagelijks aan het werk zag. Mooie tijden maar financieel minder een succes. En toen de eerste kwalen op begonnen te spelen, moest ik terug, om medische reden.

Inmiddels heb ik meer kwalen dan een hond vlooien en kan ik de energie niet meer vinden om mijn grote waffel te ventileren. Op de social media ga ik de discussie tegenwoordig een beetje uit de weg. De beesten zijn er nog steeds en de domme boeren zijn ook nog niet uitgestorven. Daarnaast is een en nieuw soort idioten opgestaan dat zich opwerkt als controleurs en bewakers van iets dat men dierwelzijn noemt. Geen idee waar ze het over hebben want er is nooit een universele formulering voor verzonnen. Dus iedereen gebruikt hetzelfde woord voor totaal verschillende zienswijzen. Deze dwaallichten hebben verstand van natuurbeheer, dierzorg en werpen zich op als de vertegenwoordigers der dieren. Want die hebben immers geen stem en kunnen niet praten.

De dieren kunnen niet praten en zij kunnen niet luisteren. Ze kunnen niet ‘fluisteren’ met een Belgische knol. Het kunstje is namelijk om de taal der dieren te begrijpen, dan hoef je geen apen te leren om aan de hand van allerlei kunstjes een mens te begrijpen. Iets wat ik ze al die jaren als etholoog heb proberen te duiden. Maar dit type mens heeft de meest uitgesproken mening over dingen waar ze het minst verstand van hebben. En de dogma’s die ze daar bij hebben ontwikkeld laat geen enkel ander inzicht toe. En ik kan mijn tijd wel beter besteden. Dus net als veel collegae houd je die grote waffel gesloten en verspil je geen tijd aan zinloze oefeningen. Een verstandig wetenschapper weet meer dan hij publiceert. Het overgrote deel doet dat tegenwoordig  andersom.

Tegenwoordig luister ik naar die jongens en meisjes die mij vol overtuiging die dingen komen uitleggen waar ik 30-40 jaar geleden om verkettert werd. En ik weet dat hun kinderen over dertig jaar komen vertellen wat ik nu zeg. Ze zullen hun eigen muren moeten vinden tegen om tegen op te lopen daar dit van alles toch nog de beste leerschool is. Want van je fouten moet je leren anders wordt domheid een keuze. Om te kunnen leren echter, moet je dus eerst die fouten dus maken. En je hebt nu eenmaal 3 soorten mensen, zij die niet van hun fouten leren, zij die van hun fouten leren en zij die van andermans fouten leren. Die laatste groep is uitgestorven zo lijkt het en dan is het maar beter om je mond te houden.

Als ik in de dierentuin langs de hekken loop dan denk zie ik de dieren naar de beesten kijken en omgekeerd. Ze staren elkaar aan en ze begrijpen elkaar niet. Zal het ooit veranderen?

corona moeheid

Gedurende twee jaren gedurende de laatste oorlog zat een klein meisje twee lange jaren opgesloten in een paar kamertjes uit angst voor de nazi’s. Tegenwoordig zit een hele bevolking opgesloten uit angst voor corona. En dat houdt men niet vol, vooral jongeren niet. Ze willen eruit.

Corona is een ziekte die vooral de ouderen treft, het dorre hout volgens een theorie van ene Marianne Zwagerman. En dat dorre hout kan er wel tussenuit is ze van mening. M.a.w. een hele generatie opofferen omdat je door wilt met je luxe leventje. De mensen die na de oorlog het land hebben opgebouwd moeten nu opgeofferd worden aan de Mammon van de economie.

Het is niet enkel een gebrek aan historisch besef, het is ook een herhaling van de oude naziwaarden. Goebbels merkte ooit op dat hij van de kosten van 1 oudere, een gezin met 2 kinderen kon voeden. De huidige mores zit daar dicht tegenaan. Het is de Übermensch 2.0 in wording. En dan krijg je automatisch tegen reacties. Dan gaan kappers illegaal aan het werk omdat ze anders ten onder gaan. En worden prompt verraden door hun buurtgenoten. Mss kunnen ze de NSB weer opnieuw op gaan richten….

Ook in België zijn ze er niet vies van. Sommige mensen menen een verlengstuk te zijn van de overheid en treden op als kapo’s. Het park waar zitten diende ontruimd te worden volgens het parkbeheer. Dus even de burgemeester gemaild en die wist van niets. De federalen zullen wel een andere mening hebben maar dat is ook België. Bijvoorbeeld in Knokke waar Dedecker een strijd uitvocht met de overheid inzake houders van 2e verblijven. Ondertussen staan de aspergevelden hier vol met pas ingevlogen buitenlanders. Ondergebracht in caravans e.a. bouwsels.

Ook Nederland met zijn ‘intelligente lockdown’ kent zijn tegenstrijdige regels al is de politie daar strenger in de handhaving ervan. En dat menselijk daar soms bij ten onder gaat, is niet van belang. Want ze moeten nu eenmaal handhaven. In het Duits klonk dat een stuk beter. En dat is waar het soms op begint te lijken. De overheden zijn nogal snel geweest met draconische maatregelen en uitvoerende machten hebben daar een goede smoes in gevonden hun paarse krokodillen van stal te halen.

Ouderen opsluiten om ze te beschermen lijkt een legitieme en goede reden en dat is het ook. Maar dat kun je geen maanden laten duren. Een mens heeft behoefte aan menselijke warmte, zonder dat kwijnt het weg als een pot in een plant die je vergeet water te geven. Het nadeel van ouder worden is dat de meeste mensen die je kent al zijn omgevallen, dus die paar contacten die je hebt, wil je graag zien. Je (klein)kinderen, de mantelzorger en zelfs de postbode mag je niet meer de hand schudden en je kleinkinderen mag je niet meer knuffelen. En dan gaan ze allerlei vreemde constructies verzinnen waar je ze achter glas in ieder geval nog kunt zien. Als je woning al niet op een gevangenis begon te lijken, dan is dit wel de beste manier om het idee van opgesloten zitten te benadrukken.

De jeugd, bruisend van energie wil zich uitleven. Na de vele uren op de spelcomputers hebben die het wel gezien. En een kind van zes kun je het nodige wel uitleggen maar dit wordt toch wel een moeilijk verhaal. Al ze geboren worden zijn ze om op te vreten en bij dit soort zaken heb je er spijt van dat je dat niet hebt gedaan. Dan krijg je de neiging om te gaan behangen en ze er achter te plakken. Ouders worden radeloos van hun kroost en dan begin het grote gezeik; die lockdown moet eraf. En dan zie je op de social media dat men de argumenten gaat zoeken die bij deze stelling passen.

Dan zijn de overheden lullo’s die er niets van snappen Wordt de corona weer een griepje en alle maatregelen onzin. Dat zijn ze ook wel voor het grootste deel maar het ‘samen doen’ waar iedereen in het begin zo op zat te hameren, is er niet meer. Dan is het niet meer zo 'gezellig'. Dan is dat kleine meisje in het Achterhuis ineens vergeten. Dan zijn al die grote woorden ineens niets meer waard. Dan zie je de aloude mechanismes van mensen in een crisis weer boven komen drijven. Soms vraag ik me wel af wat beangstigender is, de corona of die manier waarop men er mee om gaat.

Dom

Een tijdje geleden alweer schreef ik over de nieuwe “ubermensch”, de neo-nazi’s 2.0 Nu is het herdenkingstijd in Nederland en ook daar heb ik een mening over. Het selectieve geheugen van de Nederlander, de hypocrisie en vooral de absolute blindheid voor de consequenties van hun uitspraken. De nationale domheid.

Voor sommige mensen is domheid een keuze. Als je alle vertrouwen uitspreekt in een premier die aantoonbaar de ene blunder na de andere maakt dan ben je of zo blind als een vleermuis of zo dom als Barbie. En eerst om een lockdown schreeuwen en als die er eenmaal is, lopen te blèren om de de opheffing ervan. Om economische reden maar ook omdat men geen Anne Frank wil imiteren. Het meiske dat jarenlang opgehokt zat. En dan de ouderen, het dorre hout, voor de bus wilt gooien om hun luxe leventje voort te kunnen zetten. De ‘generation next’ die altijd alles NU wilde en dus nu volledig dreigt te ontsporen.

Wat mij stoorde aan de discussies de laatste tijd was die dor hout opmerkingen. En daar waar Twitter goed is in bashen en framen, werd dit zo goed als genegeerd. En aangezien de Godwin nog altijd actief is, werd mijn mening over de übermensch Zwagerman zo’n beetje genegeerd. Zit ik nu te dreinen? Misschien maar onkruid moet je wieden als het de kop opsteekt en niet als het zaad heeft gezet. En dat deed het al vrij rap. Binnen de kortste keren kreeg ik de opmerkingen naar mijn hoofd dat ik toch een “fantastisch leven” had gehad en dat ik dus de stekker er wel uit kon trekken. Welnu, mijn leven was hard en meedogenloos en ik ben er nog niet klaar mee. En die stekker gaat er pas uit als ik dat wil, dat laat ik me door een ander niet vertellen.

Nog erger wordt het als je democratisch gekozen politici dezelfde dingen hoort roepen en dan ga ik democratisch vervangen door Dom (66). En wat is nu dan die democratie? Eens in de vier jaar mag iedereen duidelijk maken wat hij of zij er van vindt. Dan gaat men eerst even langs de stemwijzer om zich dat te laten vertellen wat men dient te vinden. Want die ‘eigen mening’, die is er niet… echt. En als die er al is, is het poppetje vaak belangrijker dan zijn uitspraken. Reden wellicht waarom de ‘populisten’ niet gehoord worden en kleine minderheden de zaak kunnen chanteren.

Minderheden als de vegataliban die met hun doctrines op een hoop meelopers kunnen rekenen. Hersenloos, kritiekloos en alles voor zoete koek slikken. Niet dat men geen kritiek heeft, Twitter staat er vol mee. Maar die is zelden gefundeerd en is vaak meer een uiting van frustratie. Wel, die heb ik ook dus ik doe daar soms ook graag aan mee. Maar een werkelijk inhoudelijke discussie voer je er zelden. Noch met rechts en al helemaal niet met links. Als ik ik gemekker wil horen, dan kocht ik wel een geit. Het aantal mensen dat je om die reden moet afblocken, is dan ook groot.

Het altijd maar weer herhalen van dezelfde mantra's is soms vermoeiend. De deugkneuzen die met hun ‘duurzaam’ geleuter de wereld willen verbeteren. De rechtse brigade met hun nexit. Ook al zou ik als overtuigd reactionair met liefde de gulden terug willen en van de EU los raken, je weet dat dit een bijna onmogelijke zaak is. Maar een nexit wordt als universele oplossing gezien voor al hun wensen maar over de gevolgen daarvan en de manier waarop, weet nagenoeg niemand een boompje over op te zetten. Nexit, punt! Kretologie van een gefrustreerde groep mensen dus en de dooddoener van elke discussie. Je kunt er zo weinig mee. Dan komt links tenminste nog met een visie, hoe onwerkelijk ook.

Wat je overhoud na dit alles is de conclusie dat er weinig tot geen verdieping meer is. Het is oppervlakkig en en vaak zelfs gewoon grof. Men is niet meer in staat te differentiëren en niet zelden  heeft men de meest uitgesproken mening over zaken waar het minste van af weet. Een mening veelal gebaseerd op vooroordelen of “geleende” wijsheid en niet opgebouwd uit zelf opgedane kennis. En dus ontwikkeld men een hersenloze volgzaamheid van mensen die wel een mening hebben. Een Ell Dorado dus voor elke narcist. Want tegenspraak is er nauwelijks. En dwarsliggers niet worden getolereerd.

En zo kun je dus een heel volk als een kudde schapen naar de slachtback leiden. Het doe me denken aan een scene uit de film Sobibor waarbij Nederlanders uit de trein stapten die dachten dat ze naar een soort vakantiekamp onderweg waren. En het risico op herhaling daarvan is groot in en land waar men blind achter zijn leiders aan loopt, paradijsvogels zijn verdwenen en rebellen monddood worden gemaakt. En waar democratie een schijnvertoning is geworden.

“Only death fish go with the flow”.

Herdenking

Op 4 mei herdenken we de doden die gevallen zijn tijdens de tweede wereldoorlog. Op 5 mei vieren we de de Duitse doden die daarbij zijn gevallen en op 6 mei treuren we over de dood van de vrijheid van meningsuiting.

Op de Dam in Amsterdam en in de rest van het land houden de Nederlanders eindelijk eens voor een paar minuten hun snater. Een unieke gebeurtenis, elke jaar weer. Op verschillende plekken in het land staat het dorre hout zoals dat tegenwoordig genoemd wordt, met hun rollators en gehuld in lange regenjassen hun mantra te roepen “Nie Wieder Krieg”. Iedereen weet dan precies te vertellen wat er in die oorlog gebeurt is. Hoe die is ontstaan is bij de meeste een blanke pagina.

En als je de rest van het jaar daar naar wilt verwijzen, pleeg je een Godwin. Een dooddoener eerste klas die er voor moet zorgen dat het kwaad langzaam maar zeker weer opnieuw de kop opsteekt. Want als je niet leert herkennen wat het mechanisme achter die kolerebende was, zie je de volgende dus ook niet aankomen. En de enigste die je dat hadden kunnen vertellen zijn de Duitsers, en die zijn dood. Dus ben je aangewezen op de getuigenissen van de overwinnaars.

Die zijn de volgende dag aan de beurt. Dan vieren we de dood van al die klote moffen. Dan komen de heroïsche verhalen los over de bevrijders. En wordt er besmuikt gepraat over hoe Trees haar Canadees vond. Hoe men de ‘verraders’ op heeft gepakt en wie er goed en fout waren. En over de moffenhoeren die men de kop kaal schoor. Geen woord over wat er met deze mensen nadien gebeurde. Over de behandeling die ze kregen die menig SS-er zou hebben doen verbleken.

Nee dan de Nederlandse helden, de verzetsstrijders. De mannen in de blauwe overals waarvan mijn vader altijd altijd zei: “als we die allemaal in 1941 hadden gehad, hadden we de canadezen nooit nodig geweest”. Een handjevol amateurs met wapens die de Duitsers het leven zuur maakten. Met als logisch gevolg dat de meeste voor het einde van de oorlog het loodje legden. Maar dat is dan ook het kenmerk van de meeste helden, dat ze dood zijn.

Wat ik vaak mis in het hele verhaal is de Jodenvervolging. Nederland was het land dat na Tsjechië en Duitsland zelf uiteraard, percentage gewijs de meeste Joden afgevoerd heeft zien worden. Het verhaal van Anne Frank staat er model voor, met name voor het verraad dat welig tierde. Een blinde vlek in de historische beleving. Maar echt kritische geschiedenis is er ook niet echt van Nederland. Enkel het wijsvingertje naar de mensen die fout waren, de spiegel der zelfkritiek ontbreekt vaak.

En bij dit alles staat de jeugd te kijken die geleerd wordt dit nooit te vergeten. Die worden de gruwelijkheden van Auschwitz getoond maar nooit de armoede van de Duitsers ten tijde van de Weimar Republiek. Ze zien de regenjassen, de rollators en luisteren naar de heldendaden van weleer. In hun jeugdige hersens vormt zich een zwart/wit beeld dat ze enkel na grondige studie weer kwijt raken. Weinigen neem de tijd voor die studie.

En dan plots ligt er op 6 mei 2002 lag daar een man op de keien, neergeschoten door een volgens de psychiaters, man met een obsessief compulsief gedrag; Volkert van der Graaf. Het slachtoffer is Pim Fortuyn, een man die de hoop belichaamde van een grote groep mensen in de samenleving. De hoop op verandering van een verzuild politiek systeem met dorre nietszeggende figuren. Die door de linkse Marcel van Dam een "buitengewoon minderwaardig mens" werd genoemd maar door velen als held werd bestempeld.

Op 10 juli 1584 pleegde de Fransman Balthasar Gerards een moord op de Vader des Vaderlands, Willem van Oranje. Hij werd daarna aan stukken gescheurd. Meer dan 400 jaar kreeg onze Volkert een vergoeding van 2.800 euro voor vormfouten in een dossier. Je vraagt af waar in die 400 jaar het zo verkeerd is gelopen. Had Fortuyn nu zo’n gelijk? Een van zijn stokpaardjes was de vrijheid van meningsuiting. Wel die, heeft men met hem begraven. En dus laten we die dag maar herdenken als de dood van die vrijheid.

Er zijn een hoop lessen te leren uit de geschiedenis. Maar dan zal men eerst wat kritischer moeten durven zijn. Nu is het selectief en worden enkel algemene vaagheden gepleegd. Herdenken is mooi maar daarna is een eerlijke geschiedenis heel hard nodig om bepaalde tendensen die nu weer kop steken te onderdrukken. En om een nieuwe Volkert van de Graaf te voorkomen. Want daar hoeven we geen herhaling van.



Voor de goede orde; ik ook niet. U heeft net namelijk mijn vrije mening gelezen. En u bent niet verplicht het er mee eens te zijn.

Chantage

Modewinkels die gender neutraal worden, supermarkten die geen plofkippen meer mogen verkopen en zwarte piet mag niet zwart zijn. In hoeverre kan een handvol zuurstengels de hele maatschappij manipuleren?

Criminelen maken gebruik van een chantagetechniek waarbij ze gif injecteren in de voedingsmiddelen van een supermarkt. Vervolgens bellen ze de fabrikant en eisen losgeld. Het is onbekend hoeveel voedingsfabrikanten hier op in zijn gegaan. Dezelfde techniek wordt gebruikt door organisaties als Wakker Dier. Ze gaan met zijn allen voor de winkels staan en delen pamfletten uit met horrorbeelden van excessen in de productie van vleeskippen. Als supermarkt eigenaar zit je er niet op te wachten dat je klanten op deze manier lastig worden gevallen. Dat kost omzet dus geef je toe.

Dankzij de Nederlandse polderkolder, het eeuwige gezever waarbij je elk argument kapot discussieert, kun je zelfs het simpelste kinderfeestje lopen verpesten. Zwarte Piet mag niet meer zwart zijn want dat is racistisch. Dus geven de BoBo’s die de leiding hebben in dit land maar toe. Geen zin in een discussie over zoiets banaals. Geen zin in de controverse. Geen olie op het vuur willen gooien en kleine dingen proberen klein te houden. Maar dat er aan de andere kant een veel grotere groep daardoor ontstaat die vóór het behoud van deze traditie is, wordt daarmee over het hoofd gezien. En wederom heeft een handvol malloten gewonnen.

En dan kun je zelfs de taal veranderen en mogen moorkoppen en negerzoenen niet meer bestaan. Dan verliezen kinderen hun identiteit en twijfelen of ze nu al jongen of meisje door het leven willen of moeten gaan. Elke waarschuwing van afgestudeerde zielenknijpers ten spijt. Dan kun je jagers en boeren demoniseren en afschilderen als monsters. En ben je in staat een hele bedrijfstak ten gronde te richten. Dan lees ik elke morgen in de krant wat ik nu weer wil. Dan regeren minderheden het land.

Het falen van de democratie. Waar eens in de 4 jaar iedereen zich door de gemanipuleerde stemwijzers mag laten vertellen waar ze op moeten stemmen. En dat doen ze dan braaf. Dat houdt dan in ieder geval nog de illusie van een democratie in stand. Waar polls & petities de stemming bepalen. Waar mensen tijdens een epidemie tot cijfers in een statistiek verworden. En stemmen opgaan om het dorre hout maar uit de maatschappij te verwijderen. Een gedachte die klinkt als een echo uit een ver verleden. Toen ook een handvol idioten met een minderheid aan de macht kwam en een heel land en later Europa in zijn macht kreeg.

En dan kijk ik op social media als Twitter waar het bashen vrolijk doorgaat en links en rechts volledig gepolariseerd zijn. Waar je dit soort waanideetjes ziet ontstaan. De kraamkamer voor gestoorde en gemankeerde meningen. Men krijgt volgers en het idee zet voet in de gedachten van mensen. En dan komen er politieke partijen die dat dan weer gaan overnemen en is de mening dat je boven de 70 jaar de stekker er maar uit moet trekken, een realiteit geworden. Zonder ook maar één woord van protest door de ouderenpartij, ook zo’n minderheidspartij.

En de zwijgende meerderheid zweeg….