Zondag

Het is zondag, een dag van rust en bezinning. Ik loop zo de afgelopen week eens na en denk na over wat er allemaal gebeurd is. Wat er uitspringt is de foto die de longarts zo vriendelijk was voor me te laten maken, de thorax. Daarop was te zien dat het gif dat ik van de oncologen krijg voorgeschreven heeft gewerkt, mijn longen zijn zo goed als vrij van kanker. Mijn bloedtesten wijzen uit mijn lever, die voor 95% vol zat met kanker, ook weer normaal functioneert. Hopelijk de rest ook. Niet gek voor iemand die ze al opgegeven hadden. Maar het overleven wordt steeds moeilijker zo

En dat is dan het enigste goede nieuws deze week. Ben je nog bezig de kanker uit je lijf te werken krijg je de volgende waarschuwing al mee van de longarts. “Kijk jij uit met corona want die is voor jouw dodelijk!” Alsof ik dat niet al had gesnapt. Ik ga al niet meer mee te boodschappen en mijn vrouw, chauffeur bij een maaltijdbezorger, is als de dood dat ze het op haar werk oploopt en zo mij besmet. Zelf praat ik bijna met niemand meer, ik ontwijk iedereen. Twitter en email zijn zo’n beetje de laatste menselijk contacten die ik nog heb.

En op Twitter gaat het eigenlijk alleen nog maar over de dreigingen van de islam. Men vreest een tsunami van die hellebaarden via het Griekse vasteland. Een eerlijk gezegd ben ik het wel met ze eens. Ik mis enkel de haat die deze islambashers hebben. Ik mis die absolute tunnelvisie die ze er op na houden en ik stoor me aan het absolute onvermogen te discussiëren. Zelf vinden ze dat ze inhoudelijk reageren maar dat betreft dan hun eigen inhoud, op mijn tegenargumenten reageert men niet. En dan is de discussie snel ten einde en begint met het herhalen van hun eigen mantra’s en het posten van bewijzen die men bij de stelling heeft gezocht. Zinloos dit soort discussies.

Waar ik helemaal van over mijn nek ga is de tendens van overheden maar ook de bevolking om maar afscheid te nemen van de oudere bevolking. In Italië hebben ze al de daad bij het woord gevoegd en worden 75 plussers niet meer geholpen wegen gebrek aan capaciteit. In Nederland gaan stemmen op om datzelfde te doen met 70 plussers. Dan denk ik, dus naarmate de capaciteit afneemt gaat die leeftijd omlaag. Hoelang dan nog voordat ik aan de beurt ben? Het is maar goed dat ik lid ben van het lompenproletariaat. Wij kunnen onszelf altijd redden en we hebben een sterke wil te overleven.

Een beetje humor was er echter ook deze week. Je ligt dubbel achter je toetsenbord om de linkse fratsen, de maatregelen om de Tesla elite tegemoet te komen en vooral die Amsterdamse malloten die 500 Syrische weeskinderen wilden ophalen. Kom eerst maar eens met 500 opvangadressen denk ik dan. En ik hoop toch echt dat ze flink die Tesla elite gaan accommoderen want de weerstand tegen die club neemt steeds meer toe. Ze graven hun eigen graf zo. Wat ik echter een gemene streek vind is de toevoeging van water aan de nieuwe brandstof. Dat vreet de motoren van binnenuit op. Een trucje van de overheid om het fossiele wagenpark naar de filistijnen te helpen. Het gaat af en toe wel ver, die hang naar elektrisch. Maar ja, als dat lukt en iedereen is compleet afhankelijk van elektrisch….

Ik ben rebel, ik heb dankzij die houding al zo veel gekkigheid overleefd, ik kan me er niet meer druk om maken. Ik kijk naar buiten, naar de regen en prijs mezelf gelukkig. Ik zit warm en heb verder geen zorgen. Ik kijk naar het vogeltje dat onder ons afdak tegen mijn raam geplakt zit. Nat en mistroostig. Arm beestje. Na regen komt zonneschijn vogel! Hoe slechter het is, hoe beter het kan worden.