Anoniem

Ik ben……

Vul op de stippellijn maar eens in wie u bent, in 1 woord! En wat zegt mij dat? Precies, NIETS! Tenzij u Jezus van Nazareth heet, daar heb ik dan wel eens van gehoord.

Op Twitter zeiken regelmatig mensen over anonieme account. Ik ben één van die anonieme accounts. En ik doe mijn uiterste best om anoniem te blijven. Helaas zijn er mensen die mijn echte naam wel kennen en ik heb even geen zin in het eeuwig durende gezeik dat ik mijn hele leven al aan mijn kop heb gehad. Ik heb nu eenmaal geen ‘normaal’ leven achter de rug zoals u in dit blog kunt lezen. Het is grotendeel autobiografisch met wat schrijvers vrijheden er tussen. Ik ben rebel en dus heb ik op de nodige teentjes gestaan.

Maar voor de grote massa ben ik grotendeels onbekend en dat wil ik even zo houden. Nu en in de toekomst. En ik voel er weinig voor om te eindige als Fortuyn en van Gogh. Dat is me in het verleden al zowat gelukt. Toen mocht dat nog, dwarsliggers slopen. Tegenwoordig krijg je net als Wilders beveiliging, vrijwillige quarantaine min of meer. Daar voel ik niets voor. Ik wil niet weer bewapend door het leven moeten gaan.

En ik ben de enigste niet. Ik ken een paar namen achter de anonieme accounts en hun reden ervoor. Vrouwen bijvoorbeeld met last van stalkers. Maar ook mensen die uit hoofde van hun beroep worden lastig gevallen. Deze maatschappij herbergt tamelijk intolerante mensen die iedereen met een afwijkende mening graag even persoonlijk komen verbouwen. Columnisten brengen dan ook een hoop tijd door om aangiftes te doen. Mensen met vooruitstrevende ideetjes moeten oppassen niet te ver voor de optocht uit te willen lopen. Wetenschappers die niet meer durven te publiceren. En ga zo maar door. En dan heb je nog mensen als Ab Osterhaus, een uitstekend wetenschapper die misschien in zijn leven een paar ongelukkige acties heeft gepleegd. Die foutjes, als je dat al wilt zien, blijft men zijn hele leven op terug komen, die 1001 dingen die hij goed heeft gedaan, worden daarmee terzijde geschoven.

Wat je overhoudt zijn van die politiek correcte mensen die nooit één woord verkeerd zeggen. Getraind door spindokters en altijd op het platgetreden pad blijven. En dan is de kritiek snel dat ze 5 kwartier in 1 uur lullen en niets zeggen. Nee, logisch niet want 1 foute opmerking zal je de rest van je leven achtervolgen. Beetje hetzelfde als ik een pagina begin met een typo of een ongelukkige opmerking. Dan leest men niet verder en krijg je een shitload aan kritiek over een artikel dat ze niet eens gelezen hebben. Hetzelfde op de social media, 1 opmerking die ze niet aanstat en je wordt gelijk geblokt. Ik heb dan wel een kort lontje maar deze mensen hebben geestelijk een heel kort lontje.

Nee dan het omgekeerde, de naïevelingen die met eigen naam en toenaam op internet opereren. En dan moet je wel politiek correct blijven. Only death fish go with the flow denk ik dan en meestal heb ik daarin wel gelijk. Er komt zelden iets uit dat bijdraagt aan de discussie. Het is meer een beetje stoom afblazen en berichten over wat ze eten, waar ze naar toe gaan een meet van dat soort facebook gezeik, Het gaat nergens over. ‘Casa piena di niente’ zoals de italianen zeggen. Wat ze niet begrijpen is dat Google en Facebook graag meelezen, En als je alles gehad hebt komen de wereldverbeteraars die niet veel meer dan hun eigen mantra’s tot vervelens toe uitdragen.

Wat interesseert het mij nu wie het zegt? Het gaat er om wat hij zegt, wat hij schrijft, zijn/haar gedachte. Internet is een virtueel platform waar je gedachten uit kunt wisselen. Alles in dit leven begint bij die gedachte. En je wordt alleen wijzer van mensen die een andere mening hebben. Van preken voor je eigen parochie, wat velen doen, wordt je niks wijzer. Dat wist je allemaal al. Toch worden afwijkende meningen dan ‘tijdlijn vervuiling’. Geestelijke armoede noem ik dat. Door anoniem te blijven, kunnen mensen zich veel vrijer uiten, stellingen testen en dus tegengas krijgen. En zolang men daar geen IRL conclusies aan verbind, is dat prima. Dus daarom, blijf lekker anoniem!

Waarom ik nog op Twitter zit vragen sommige mij wel eens af. Zeker met al die azijnjunkies. Wel, omdat ik ze IRL ook tegenkom alleen praat je dan niet met elkaar. Dat hebben we met z'n allen verleerd. Maar ik weet dankzij de social media wel wat ze denken! En je leert ze herkennen en dus IRL te vermijden. En dat is wel prettig, zeker met de dieractivisten de leden van de Linkse Kerk. Die zijn zo verregaand dogmatisch dat er bijna geen gewoon gesprek meer mee is aan te knopen.