Mijn leven was hard en meedogenloos. Veel mensen kennen de reden achter die uitspraak niet. Hier is in het kort één van de reden waarom. Hopelijk scheelt het de nodige hatepost op de social media. Want die ben ik zat.
Meer dan twintig jaar geleden begroef ik ons eerste kind. De kans dat ik dat nog een keer moet doen is groot. Tenminste als mijn vrouw mij niet eerst hoeft te begraven.
Meer dan 20 jaar geleden kregen we een kind met een aangeboren hartafwijking die niet met leven verenigbaar was zo als de artsen het mooi weten te zeggen. Om het kind de pijn en de morfine te besparen, besloten we de stekker er voor die tijd uit te trekken. Amper vijf dagen oud en het vocht duidelijk voor zijn leven. Laten we het er op houden dat het moeilijk was.
En aangezien we lid zijn van het lompenproletariaat kregen we achteraf te horen dat ons soort eigenlijk geen kinderen zou moeten krijgen en meer van die shit. En omdat je nog drie kinderen had, stond je drie dagen later in de bittere kou weer je geld te verdienen. Let wel, drie dagen na de bevalling. Bikkelhard, die vrouw van mij. Het leven was altijd al hard en meedogenloos maar dit soort zaken mee maken in een kort tijdbestek was wel een beetje veel.
We hebben het overleefd, net als zoveel andere zaken. Tot eind vorig jaar mijn oudste zoon met de mededeling kwam dat hij kanker had. Uitgezaaide kanker. Inmiddels vader van twee erg jonge kinderen die nu hun vader dreigen te verliezen. En dat ziet er wel naar uit. Ondanks twee ingrijpende operaties blijkt de kanker niet weg te zijn. De behandeling werd palliatief en de verwachting is dat hij niet erg oud zal worden.
Ondertussen werd ik zelf meer dood dan levend een paar weken na zijn diagnose ingeleverd in het ziekenhuis. De diagnose: ongeneeslijke kanker en ik was afgeschreven. Dankzij een arts met menselijkheid en kennis, werd dat omgezet in levenslang. Levenslang pillen slikken en kuren om het leven zo ver mogelijk op te rekken. Voorlopig gaat het goed, met zowel mijn zoon als mij. In die zin dat we nog leven. Enkel wordt mijn vrouw wel eens gek van de gedachte dat ze en een zoon en een echtgenoot in korte tijd kan verliezen.
En dan zit je in die (corona) discussies met mensen die vinden dat je een ‘voltooid leven’ hebt gehad of een ‘fantastisch leven’ en dat je aangezien je “dor hout” bent toch wel de stekker er uit kunt trekken. Zodat zij met hun luxe leventje door kunnen. Maar ook in het dagelijks leven hoor je de ondertoon. De enigste concessie die ik daaraan doe is dat ik niet gereanimeerd wil worden. Eén keer doodgaan is genoeg. Het leven was weliswaar hard en meedogenloos maar ik ben er nog niet klaar mee. En ik bepaal zelf wel wanneer ik de stekker eruit trek. Mijn wil te overleven is voorlopig groter.
En voor al die zuurstengels op de social media, dit is geen vorm van negatieve aandachttrekkerij, het is gewoon een verzoek om begrip. Voor je weer over dor hout, voltooid leven en meer van dat soort onzin begint. Want je hebt geen idee waar je het over hebt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten