zondag 12 april 2020

Sterf!

Kom je bij de dermatoloog om een stukje uit je te laten snijden. En zie ik daar de stikstof staan. Dus ik vraag om al die onverdachte plekken op mijn lichaam eens weg te halen. Veel ouderdomswatten dus. Ik zie de beide meiskes naar elkaar kijken…

Dat is dus wat ik veel meemaak. Die ouwe zak, heeft kanker, hoelang zou die nog hebben? Dus staan ze niet te springen om je te helpen. Je gaat toch dood, kost alleen maar geld. Zelfde voor de blaar op mijn voet. Die zit er al meer dan dertig jaar maar wordt de laatste tijd vervelend. Dus ik wil hem weg hebben. Zelfs de houding verandert. Het opperhoofd van de dermatologen bekijkt het en begint te sputteren. Ik stel hem gerust, het hoeft vandaag niet. Je gaat toch geen behandelingen meer geven aan stervende mensen?

Of ik doodga, is nog maar de vraag. Niet als het aan mij ligt in ieder geval. Maar goed, ik heb wel kanker natuurlijk. En nog een paar andere dodelijke kwaaltjes. Dus feitelijk ben je al opgegeven, vooral door de wat jongere mensen. En dan krijg je dit gedrag te zien. En is het “heel vervelend” dat u doodgaat maar….. en dan komt er een of ander lulverhaal. Godzijdank heb ik een verzekering die daar anders over denkt.

Maar goed, ook al heb je geen kanker, dan hebben we nog wel corona voor u. Want u bent de kwetsbare groep en die overleefd het toch niet. Want straks lopen er allemaal immune dragers rond en je kunt de oudje niet eeuwig willen opsluiten. Dus gaan er nog veel meer doden vallen, niet enkel in de verzorgingstehuizen en bejaardendumps. Voorlopig is een beroep in de zorg de beste kans op jobzekerheid.

Hoe dan ook, were f*cked. Want boven de 70 jr mag je zo doorlopen naar de hospice. En bellen de huisartsen stad en land af op zoek naar gepensioneerden die vinden dat ze een ‘voltooid leven’ hebben en afstand doen van hun recht op leven. En tot mijn verbijstering lees ik de kranten allerlei (stemmings?)verhalen over brave oudjes die het wel goed vinden zo. Hebben allemaal een goed leven gehad vinden ze. Hun hele leven bij dezelfde baas dezelfde domme handelingen verricht. Geen hoge eisen aan het leven gesteld denk ik dan. Tja, dan zul je er ook wel makkelijk afstand van kunnen nemen.

Maar mijn leven is nog niet voltooid, nog lang niet. Mijn vrouw en ik hebben ons hele leven hard moeten werken. We hebben ons best gedaan het leven in ieder geval voor dieren een beetje te verbeteren. We hebben daarvoor veel gepionierd, voor de optocht uitgelopen soms, geëxperimenteerd, enz. En als je tegen de stroom in gaat, moet je hard zwemmen. Nu zijn we er klaar mee en willen we graag nog een paar dingen samen doen. Eens naar een dierentuin gaan om te kijken, niet om de dieren te verzorgen. Dat gaat niet want door de corona zit overal een slot op.

Ik ben veroordeeld tot quarantaine, vrijwillige eenzame opsluiting. Ik zie soms weken geen levende ziel. Alleen mijn vrouw, die noodgedwongen nog werkt, komt elke dag thuis. En dan maar hopen dat ze geen coorna heeft meegenomen. Ze is één van die vele zwijgende mensen die dagelijks het risico nemen en hun leven op het spel zetten. Het einde van mijn leven; opgesloten, afgedankt, wachtend op de dood. En als je er dan eens uit mag naar het ziekenhuis, krijg je het gevoel dat ze denken “verd*mme, leeft die nu nog?” Maar mijn recht op willen leven kunnen ze me niet afpakken. En ik laat het me ook niet afpakken. Ik geef het niet op in ruil voor dat van een relschoppende jongere die op een “schijt aan de corona feestje” is besmet geraakt. Met welke arrogantie wil men beschikken over mijn leven?

Wat is dit voor een samenleving die haar ouderen bij het oud vuil parkeert?

Geen opmerkingen: