De Vegataliban

Vijand-doodsvijand-dierenvriend was altijd de overtreffende trap van vijand der dieren. Daar is er de laatste jaren eentje bijgekomen; de vegataliban.

Een verzameling bultrugactivisten, koeienknuffelaars en post natale hippies die allemaal een afgeronde studie konijn achter de kiezen hebben. Die met Jehova achtige trekjes de wereld hun eetgewoontes willen opleggen. Met steeds maar herhalende mantra’s, halve waarheden en bij elkaar gesprokkelde wenswetenschap. Het is dan ook zo jammer dat domheid niet strafbaar is, dan had je er niet zo’n last van. Ik bedoel maar als je staat te protesteren bij een chocoladefabriek die paashazen staat te smelten, ben je toch al ver heen. En varkens die staan te wachten bij de slachterij water gaan geven door hun neusgaten, dan zit er niet veel verstand in zou ik zo denken.

En dat soort mensen komen mij dan vertellen dan alle dieren hun vriendjes zijn en vriendjes eet je niet op. Sterker nog, mensen en dier zijn gelijk. Waarop ze het baseren is me niet altijd even duidelijk en bij hun vriendjes in de stal wonen ze ook al niet. Darwin zou zich een stuip gelachen hebben en hij zal beslist de enigste niet zijn. Veel echter wordt verklaard uit hun theorie waarom de mensen het vlees eten zou moeten afzweren. Want de mens is als herbivoor ontworpen, niet als carnivoor. Omnivoor hebben de meeste nog niet aan gedacht.

Om de simpele reden dat ze het deel waarin de mens in de oertijd achter zijn voer aan moest rennen, totaal afdoen als zijnde onwaarheid. Het verklaart ook de onverholen haat die men koestert jegens jagers, want zo heten die mensen. En wordt dus elke jager voor moordenaar uitgemaakt. Voorbijgaand aan het feit dat men juridisch die term enkel voor mensen is uitgevonden. Met een goede reden. Maar ook de jura staat hun surrealistische wereldbeeld niet in de weg. De wet is sowieso niet van toepassing getuige de al dan niet nachtelijk ongewenste bezoeken aan dierhouders.

Zij werpen zich op als de wettelijke vertegenwoordigers van de dieren want de dieren hebben geen stem. Ze kunnen immers niet praten. Dat ze die wel hebben is hun totaal onbekend. Elke etholoog kan hun daarbij uit de brand helpen. Maar ook hier weer is kennis enkel hinderlijk en vooral ongewenst. En dat geldt ook voor de dierzorg. Dan worden de koeien volledig onnodig de weide in gejaagd, parkdieren veroordeeld tot gevangenschap en kippen tot een stressvol bestaan. Men wordt totaal niet door kennis gehinderd en geen enkel logisch argument heeft vat op ze.

Logisch niet want alles anders dan hun denkwijze is onzin, bestaat niet of ze komen met een citaat uit een of ander wetenschappelijke studie die hun mening ondersteund. Alles wat dat niet doet, wordt gewoon genegeerd. Koeien die miljoenen liters water zouden drinken en daarmee verantwoordelijk voor het watertekort. Yeah sure, een koe zou volgens hun berekening driemaal  zijn eigen gewicht aan water moeten drinken. Wenswetenschap van de hoogste plank. Ziekten die we al duizenden jaren kennen en om de zoveel tijd voorbijkomen zijn dan weer de schuld van de boeren, die hebben teveel dieren. En boeren bashen is nu eenmaal de favoriete hobby van de vegataliban.

De dierhouderij en de vleeseters op deze planeet zijn de schuld van alle problemen. En er wordt geen middel geschuwd om dat te bewijzen. Dat onze wijze van vlees produceren beter kan, weet elke burger. Maar de consument denkt daar anders over want die stopt bij vakken van het goedkope importvlees. M.a.w. wat er de mond uitkomt is niet hetzelfde als erin gaat. En wie betaald, bepaald. En het is niet de vegaburger die betaald….

Toch bepalen ze graag het gedrag van anderen. Maar hun onwerkelijke visie op alles wat leeft wordt goddank niet door weldenkende mensen gedeeld. Toch is er een groep mensen die kritiekloos zich alles laat aanleunen en graag meewerkt. Het mag, ieder beestje zijn eigen feestje. Ieder zijn eigen verantwoording. De wijze waarop deze krankzinnige levenswijze aan anderen op wordt gedrongen is echter verwerpelijk, of walgelijk om het vega stopwoordje te gebruiken. En het getuigt van een zeker onvermogen de werkelijkheden van het leven onder ogen te willen zien.