Herdenking

Op 4 mei herdenken we de doden die gevallen zijn tijdens de tweede wereldoorlog. Op 5 mei vieren we de de Duitse doden die daarbij zijn gevallen en op 6 mei treuren we over de dood van de vrijheid van meningsuiting.

Op de Dam in Amsterdam en in de rest van het land houden de Nederlanders eindelijk eens voor een paar minuten hun snater. Een unieke gebeurtenis, elke jaar weer. Op verschillende plekken in het land staat het dorre hout zoals dat tegenwoordig genoemd wordt, met hun rollators en gehuld in lange regenjassen hun mantra te roepen “Nie Wieder Krieg”. Iedereen weet dan precies te vertellen wat er in die oorlog gebeurt is. Hoe die is ontstaan is bij de meeste een blanke pagina.

En als je de rest van het jaar daar naar wilt verwijzen, pleeg je een Godwin. Een dooddoener eerste klas die er voor moet zorgen dat het kwaad langzaam maar zeker weer opnieuw de kop opsteekt. Want als je niet leert herkennen wat het mechanisme achter die kolerebende was, zie je de volgende dus ook niet aankomen. En de enigste die je dat hadden kunnen vertellen zijn de Duitsers, en die zijn dood. Dus ben je aangewezen op de getuigenissen van de overwinnaars.

Die zijn de volgende dag aan de beurt. Dan vieren we de dood van al die klote moffen. Dan komen de heroïsche verhalen los over de bevrijders. En wordt er besmuikt gepraat over hoe Trees haar Canadees vond. Hoe men de ‘verraders’ op heeft gepakt en wie er goed en fout waren. En over de moffenhoeren die men de kop kaal schoor. Geen woord over wat er met deze mensen nadien gebeurde. Over de behandeling die ze kregen die menig SS-er zou hebben doen verbleken.

Nee dan de Nederlandse helden, de verzetsstrijders. De mannen in de blauwe overals waarvan mijn vader altijd altijd zei: “als we die allemaal in 1941 hadden gehad, hadden we de canadezen nooit nodig geweest”. Een handjevol amateurs met wapens die de Duitsers het leven zuur maakten. Met als logisch gevolg dat de meeste voor het einde van de oorlog het loodje legden. Maar dat is dan ook het kenmerk van de meeste helden, dat ze dood zijn.

Wat ik vaak mis in het hele verhaal is de Jodenvervolging. Nederland was het land dat na Tsjechië en Duitsland zelf uiteraard, percentage gewijs de meeste Joden afgevoerd heeft zien worden. Het verhaal van Anne Frank staat er model voor, met name voor het verraad dat welig tierde. Een blinde vlek in de historische beleving. Maar echt kritische geschiedenis is er ook niet echt van Nederland. Enkel het wijsvingertje naar de mensen die fout waren, de spiegel der zelfkritiek ontbreekt vaak.

En bij dit alles staat de jeugd te kijken die geleerd wordt dit nooit te vergeten. Die worden de gruwelijkheden van Auschwitz getoond maar nooit de armoede van de Duitsers ten tijde van de Weimar Republiek. Ze zien de regenjassen, de rollators en luisteren naar de heldendaden van weleer. In hun jeugdige hersens vormt zich een zwart/wit beeld dat ze enkel na grondige studie weer kwijt raken. Weinigen neem de tijd voor die studie.

En dan plots ligt er op 6 mei 2002 lag daar een man op de keien, neergeschoten door een volgens de psychiaters, man met een obsessief compulsief gedrag; Volkert van der Graaf. Het slachtoffer is Pim Fortuyn, een man die de hoop belichaamde van een grote groep mensen in de samenleving. De hoop op verandering van een verzuild politiek systeem met dorre nietszeggende figuren. Die door de linkse Marcel van Dam een "buitengewoon minderwaardig mens" werd genoemd maar door velen als held werd bestempeld.

Op 10 juli 1584 pleegde de Fransman Balthasar Gerards een moord op de Vader des Vaderlands, Willem van Oranje. Hij werd daarna aan stukken gescheurd. Meer dan 400 jaar kreeg onze Volkert een vergoeding van 2.800 euro voor vormfouten in een dossier. Je vraagt af waar in die 400 jaar het zo verkeerd is gelopen. Had Fortuyn nu zo’n gelijk? Een van zijn stokpaardjes was de vrijheid van meningsuiting. Wel die, heeft men met hem begraven. En dus laten we die dag maar herdenken als de dood van die vrijheid.

Er zijn een hoop lessen te leren uit de geschiedenis. Maar dan zal men eerst wat kritischer moeten durven zijn. Nu is het selectief en worden enkel algemene vaagheden gepleegd. Herdenken is mooi maar daarna is een eerlijke geschiedenis heel hard nodig om bepaalde tendensen die nu weer kop steken te onderdrukken. En om een nieuwe Volkert van de Graaf te voorkomen. Want daar hoeven we geen herhaling van.



Voor de goede orde; ik ook niet. U heeft net namelijk mijn vrije mening gelezen. En u bent niet verplicht het er mee eens te zijn.